Pierwotna angioplastyka jest standardem postępowania u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST segment elevation myocardial infarction, STEMI), jednak długotrwały sukces ograniczony jest liczbą restenoz. Wprowadzenie stentów pokrytych lekiem antyproliferacyjnym znacznie poprawiło wyniki leczenia ze zmniejszeniem liczby restenoz w porównaniu do stentów metalowych. W chwili obecnej powszechnie stosowane są stenty pokryte sirolimusem (sirolimus eluting stent, SES) i paklitakselem (paclitaxel eluting stent, PES). Stentem drugiej generacji jest stent pokryty zotarolimusem (zotarolimus eluting stent, ZES). Stent ten jest bezpieczny i skuteczny, którego platforma jest zbudowana z kobaltu, pokryty biokompatybilnym polimerem. Brak jest badań porównujących SES, PES i ZES implantowane u chorych z STEMI.

 

Porównanie bezpieczeństwa i wyników leczenia chorych z STEMI po implantacji SES, PES i ZES.

Grupę badaną stanowiło 328 chorych z bólem w klatce piersiowej trwającym co najmniej 30 min, z objawami do 12 godz. od ich pojawienia się, z uniesieniem odcinka ST > 1 mm w co najmniej 2 sąsiadujących odprowadzeniach kończynowych, lub > 2 mm w co najmniej 2 odprowadzeniach przedsercowych.

Randomizacja do grupy w której implantowano ZES (n = 108 chorych), do grupy w której implantowano SES (n = 110 chorych) lub do grupy w której implantowano PES (n = 110 chorych). Wszyscy chorzy otrzymywali ASA w dawce 300 mg i klopidogrel w dawce 600 mg przed zabiegiem. W czasie zabiegu UFH w bolusie 100 U/kg, a następnie w dawce 2000 U celem utrzymania ACT ≥ 300 sek. Po zabiegu przewlekle , powyżej 12 mies., zalecano stosować ASA w dawce 100-200 mg i klopidogrel w dawce 75 mg. Kontrolne badania po 1, 4, 9 i 12 mies. Kontrolne badanie angiograficzne po 8 mies.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony MACE (major adverse cardiac events): zgon, zawał, rewaskularyzacja z powodu niedokrwienia w ciągu roku.

Drugorzędowy punkt końcowy: angiograficznie późna utrata światła (late luminal loss, LLL), restenoza i zakrzepica w stencie.

Średni wiek chorych wyniósł 60 lat, mężczyźni stanowili 82% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 44% chorych, cukrzycę u 26%, hipercholesterolemię u 45%. Palacze – 57% badanych.

Zmiana zlokalizowana w gałęzi przedniej zstępującej u 46% chorych, w gałęzi okalającej u 12% i w prawej tętnicy wieńcowej u 42%. Choroba co najmniej dwunaczyniowa u 45% badanych. Obecność skrzepliny u 37% chorych. Średnia liczba implantowano 1,2 stena, o średniej długości 31,5 mm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: MACE stwierdzono u 11,3% chorych w grupie z implantowanym ZES, u 8,2% chorych w grupie z implantowanym SES i u 8,2% chorych w grupie z implantowanym PES (p = 0,834). Liczba chorych którzy zmarli lub stwierdzono zawał była podobna w grupach (p = 0,611), jaki i liczba chorych u których wykonano ponowną rewaskularyzację (p = 738).

Drugorzędowy punkt końcowy: LLL w segmencie i w stencie była istotnie statystycznie mniejsza w grupie z implantowanym SES. W grupie tej LLL wyniosła 0,3 mm, w porównaniu do 0,46 mm w grupie z implantowanym ZES i 0,47 mm w grupie z implantowanym PES (p = 0,29). Natomiast w stencie odpowiednio w grupach LLL wyniosło 0,3, 0,73 i 0,52 mm (p < 0,001). Restenozę w segmencie rozpoznano w 2,0% przypadków w grupie z implantowanym SES i u 15,9% w grupie z implantowanym ZES i u 9,0% w grupie z implantowanym ZES (p = 0,27). W stencie odpowiednio w grupach w 1,4, 15,9 i 9,6% przypadków (p = 0,009).

Ostrą zakrzepicę w stencie stwierdzono u 2 chorych z implantowanym SES, a podostrą u 2 chorych z implantowanym PES. Nie stwierdzono zakrzepicy w stencie w grupie z implantowanym ZES. Nie stwierdzono przypadków późnej zakrzepicy w stencie.

 

Pomimo różnic w częstości restenozy ocenianej angiograficznie, uzyskane wyniki kliniczne wskazują na podobne bezpieczeństwo i skuteczności wszystkich trzech stentów pokrytych lekami antyproliferacyjnbymi, z akceptowalnymi wynikami leczenia chorych z STEMI.