Wstęp. Cel badania
Chorzy bez pełnych wskazań do ICD, często są obarczeni wysokim ryzykiem nagłego zgonu. Wiadomo, że zaburzenia rytmu groźne dla życia pojawiają się często po zabiegach chirurgicznych i w miarę upływu czasu ustępują. Celem pracy było sprawdzenie bezpieczeństwa i skutecznośći przenośnego defibrylatora zewnętrznego w zapobieganiu SCD [sudden cardiac death] w przebiegu SCA [sudden cardiac arrest].
Chorzy pomiędzy 18 a 75 rż z wysokim ryzykiem SCD, lecz bez pełnych wskazań do ICD lub odmawiali wszczepienia ICD. Do badania WEARIT włączono chorych w III/IV klasie NYHA z EF<30%. Do badania BIROAD włączano chorych dla których przenośny defibrylator był pomostem do wszczepienia ICD. Byli to chorzy po MI z udokumentowanym VT w ciągu 48 godzin trwania zawału z EF<30% u których stosowano przenośny defibrylator 3 dni po MI lub przebyli epizod omdlenia lub SCA w ciągu 48 godzin trwania zawału ale nie spełniali kryteriów wszczepienia ICD. Do grupy tej włączono również chorych po zabiegu pomostowania z udokumentowanym VT w ciągu 48 godzin trwania zawału z EF<30% u których stosowano przenośny defibrylator 3 dni po CABG, lub przebyli epizod omdlenia lub SCA w ciągu 48 godzin po CABG, ale nie spełniali kryteriów wszczepienia ICD lub nie wyrażali zgody na wszczpienie ICD.
Chorzy byli instruowani jak nosić i obsługiwać defibrylator. Po wykryciu arytmii rozpoczynał się alarm z powiadomieniem chorego i przypadkowego widza. Jeżeli po alarmie nie było reakcji chorego aparat ładował się z elektrod wypływa żel w celu zmniejszenia oporności tkanek. Aparat mógł wykonać 5 defibrylacji, monofazowej z maksymalnym natężeniem 285J. Chorzy byli kontrolowani początkowo przez miesiąc co dwa tygodnie, a następnie raz na miesiąc. Badanie było kontynuowane do pogorszenia wydolności serca wymagające leżenia, chorzy byli niezdolni do noszenia aparatu lub chorzy byli inaczej leczeni [ICD, transplantacja serca lub terminalna niewydolność serca leczona szpitalnie].
Do badania WEARIT włączono n=177 chorych, do badania BIROAD n=112 chorych.
Stwierdzono sześć skutecznych defibrylacji na osiem przypadków wymagajacych defibrylacji. Nieprawidłowe położenie elektrod było przyczyną dwóch nieskutecznych defibrylacji [w jednym przypadku pacjent przeżył po dodatkowej defibrylacji zewnetrznej]. 12 chorych zmarło w czasie obserwacji: 6 z przyczyny nienagłej, 5 w czasie nie noszenia aparatu i 1 nagły zgon u chorego z nieprawidłowo polożonymi elektrodami. Stwierdzono 6 niepotrzebnych defibrylacji u 6 chorych.
Z powodu niewygody w noszeniu aparatu 65 chorych wycofało się z badania przed osiągnięciem punktu końcowego.
Wnioski
Badanie wskazuje, że przenośny defibrylator jest bezpieczny w rozpoznawaniu i szkuteczny w leczeniu komorowych zaburzeń rytmu u chorych z wysokim ryzykiem zgonu z niepełnymi wskazaniami do ICD lub jako pomost do transplantacji serca lub ICD u niektórych chorych.
Feldman AM, Klein H, Tchou P, Murali S, Hall WJ, Mancini D, Boehmer J, Harvey M, Heilman MS, Szymkiewicz SJ, Moss AJ; WEARIT investigators and coordinators; BIROAD investigators and coordinators. Use of a wearable defibrillator in terminating tachyarrhythmias in patients at high risk for sudden death: results of the WEARIT/BIROAD. Pacing Clin Electrophysiol. 2004 Jan, 27(1), 4-9. [PMID]: 14720148.
drukuj
