U chorych z zespołem metabolicznym stwierdza się nieprawidłową masę ciała, podwyższone ciśnienie tętnicze, nieprawidłową tolerancją glukozy i zaburzenia w gospodarce lipidowej. Zmiany te zwiększają ryzyko rozwoju choroby wieńcowej lub cukrzycy typu 2. Obniżenie stężenia LDL jest zalecane jako pierwszoplanowy cel w leczeniu chorych z hipercholesterolemią i zespołem metabolicznym.

 

Ocena skuteczności ezetimibu i simwastatyny w porównaniu do atorwastatyny w leczeniu hipercholesterolemii u chorych z zespołem metabolicznym.

Grupę badaną stanowiło 1143 chorych w wieku pomiędzy 18-79 lat z rozpoznanym zespołem metabolicznym i hipercholesterolemią, z umiarkowanym lub wysokim ryzykiem rozwoju choroby wieńcowej. Do badania włączano chorych z chorobami miażdżycowymi naczyniowymi (choroba tętnic obwodowych, miażdżyca aorty, choroba tętnic szyjnych) i stężeniem LDL ≥ 70 mg/dl. W grupie chorych bez miażdżycowej choroby naczyń z wysokim ryzykiem (cukrzyca lub liczne czynniki ryzyka z 10-letnim ryzykiem rozwoju choroby wieńcowej > 20%) lub ryzykiem umiarkowanym (10-letnie ryzyko rozwoju choroby wieńcowej od 10 do 20%) stężenie LDL ≥ 100 mg/dl.

Randomizacja do grupy leczonej 10 mg atorwastatyny dziennie (n = 229 chorych), 20 mg (n = 229 chorych), 40 mg (n = 228 chorych), do grupy otrzymującej 10 mg ezetimibu i 20 mg simwastatyny (n = 229 chorych) lub do grupy otrzymującej 10 mg ezetimibu i 40 mg simwastatyny (n = 228 chorych) przez okres 6 tyg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany w stężeniu LDL.

Drugorzędowy punkt końcowy: liczba chorych z stężeniem LDL < 70 mg/dl.

Średni wiek chorych wyniósł 59 lat, mężczyźni stanowili 56% badanych.

Chorobę wieńcową lub ekwiwalent choroby wieńcowej stwierdzono u 84% chorych. Chorzy z wysokim ryzykiem rozwoju choroby wieńcowej z chorobami miażdżycowymi naczyń stanowili 29% badanych, z wysokim ryzykiem ale bez chorób naczyniowych 54% i z umiarkowanym ryzykiem rozwoju choroby wieńcowej było 17% chorych. Cukrzycę stwierdzono u 54% chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany stężenia LDL były istotnie statystycznie większe w grupach otrzymujących ezetimib/simwastatynę w porównaniu do grup leczonych atorwastatyną. W grupie leczonej ezetimibem w dawce 10 mg i simwastatyną 20 mg obniżenie stężenia LDL było o 13,1% większe niż w grupie otrzymującej 10 mg atorwastatyny (p < 0,001), a w porównaniu z grupą otrzymująca 20 mg atorwastatyny o 10,2% większe (p < 0,001). W grupie leczonej ezetimibem w dawce 10 mg i simwastatyną 40 mg obniżenie stężenia LDL było o 8,0% większe niż w grupie otrzymującej 40 mg atorwastatyny (p < 0,001).

Drugorzędowy punkt końcowy: liczba chorych u których stężenie LDL < 70 mg/dl była istotnie statystycznie większa w grupach otrzymujących leczenie skojarzone w porównaniu do leczenia atorwastatyną. W grupie leczonej ezetimibem w dawce 10 mg i simwastatyną 20 mg docelowe wartości LDL stwierdzono u 59,8% chorych i u 25,6% chorych w grupie otrzymującej 10 mg atorwastatyny (p < 0,001), a w grupie otrzymującej 20 mg atorwastatyny 33,5% chorych (p < 0,001). W grupie leczonej ezetimibem w dawce 10 mg i simwastatyną 40 mg docelowe wartości LDL osiągnęło 75,1% chorych i 50,7% chorych w grupie otrzymującej 40 mg atorwastatyny (p < 0,001).

Również zmiany w stężeniu cholesterolu i apoproteiny B były podobne do zmian obserwowanych w przypadku LDL. Natomiast zmiany stężenia TG i HDL były podobne w grupach.

Objawy uboczne związane z stosowaniem leku obserwowano z podobna częstością w grupach. W grupie leczonej ezetimibem i simwastatyną objawy zależne od leku obserwowano u 3,3% chorych, a leczenie przerwało 0,9% chorych, a w grupie leczonej atorwastatyną odpowiednio u 3,8 i u 1,0% chorych.

 

Leczenie skojarzone ezetimibem i simwastatyną w większym stopniu niż atorwastatyna powodowało poprawę w parametrach lipidowych. Leczenie było ogólnie dobrze tolerowane przez chorych.