Średni wiek chorych wynosił 70 lat, mężczyźni stanowili 60% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 80% chorych, dusznicę bolesną u 18%, przebyty zawał u 52%, przebyte CABG u 21%, cukrzycę u 47%, przebyty udar u 16%, migotanie przedsionków u 37%, niewydolność nerek u 36%. Kardiomiopatia niedokrwienna występowała u 67% chorych, nadciśnieniowa u 32%, idiopatyczna u 14%, w przebiegu wad zastawkowych u 4%. Zmiany płucne w badaniu przedmiotowym stwierdzono u 90% chorych, zmiany radiologiczne u 83%, dysfunkcję lewej komory u 47% i zwiększone stężenie BNP u 20%. Średnia wartość BP – 131/72 mm Hg, HR – 82 bpm.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany w duszności spoczynkowej oceniane w skali wizualnej nie różniły się pomiędzy grupami. Po wdrożeniu leczenia w obu grupach obserwowano gwałtowny spadek duszności w ciągu pierwszych 3–6 godz. Nie wykazano również różnic w zmianie duszności w podgrupach badania. W podgrupie chorych monitorowanych hemodynamicznie nie obserwowano różnic pomiędzy grupami.
Zgon lub pogorszenie wydolności serca odnotowano w 7. dniu badania u podobnej liczby chorych w grupach – u 191 (26,3%) chorych w grupie otrzymującej tezosentan i u 187 (26,4%) w grupie kontrolnej (OR 0,99; 95% CI 0,82–1,21; p = 0,95). Nie wykazano różnic w podgrupach chorych uwzględniających płeć, wiek, etiologię niewydolności serca, EF, choroby współistniejące, BP, wydolność nerek i stosowane leczenie.
Drugorzędowy punkt końcowy: zgon i poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe w 30. dniu badania obserwowano u 249 (34,3%) chorych w grupie otrzymującej tezosentan i u 251 (35,5%) w grupie kontrolnej. Po 6 mies. zmarło 104 (14,3%) chorych w grupie leczonej tezosentanem i 101 (14,3%) w grupie kontrolnej.
Hemodynamicznie tezosentan powodował istotny statystycznie spadek PCWP zarówno po 3 (p = 0,02), jak i po 6 godz. (p = 0,01), nie stwierdzono zmian po 24 godz. (p = 0,24), obniżenie SVR zanotowano po 3 godz. (p = 0,02), po 6 godz. (p = 0,02) i po 24 godz. (p = 0,04), natomiast trend w kierunku lepszych wyników w przypadku CI po 3 godz. (p = 0,07), po 6 godz. (p = 0,19) i po 24 godz. (p = 0,39). Średnie obniżenie SBP w ciągu 24 godz. wyniosło 14,6 mm Hg w grupie leczonej tezosentanem i 8,5 mm Hg w grupie placebo (p < 0,0001). Podobnie w przypadku DBP różnica była istotna statystycznie – spadek DBP o 9,7 vs 6,7 mm Hg odpowiednio w grupach (p < 0,0001).
Badanie przerwało z powodu objawów ubocznych 103 (14,2%) chorych w grupie leczonej tezosentanem i 68 (9,6%) w grupie placebo (p = 0,008). Głównym objawem ubocznym powodującym przerwanie badania było niedociśnienie.
Wnioski
Tezosentan, antagonista receptora endoteliny, nie poprawia wyników klinicznych u chorych z ostrą niewydolnością serca.
drukuj
