Pilnego obniżenia wysokich wartości ciśnienia tętniczego wymaga od 1 do 2% chorych z nadciśnieniem tętniczym. Działanie takie zapobiega uszkodzeniu narządów wewnętrznych. Szybkie obniżenie ciśnienia tętniczego musi być kontrolowane, celem uniknięcia powikłań niedokrwiennych z powodu hypoperfuzji. U chorych bez uszkodzenia narządów wewnętrznych, leczenie doustne lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze jest wystarczające do uzyskania kontroli ciśnienia tętniczego. Natomiast w grupie chorych z uszkodzeniem narządów czy też ze współistniejącymi ciężkimi chorobami narządowymi popstępowaniem z wyboru jest leczenie dożylne. Wybór leków obniżających cienienie tętnicze w przypadkach pilnych jest dość duży, o różnych mechanizmach działania, początku i czasie działania. Klewidypina jest selektywnym blokerem kanału wapniowego pochodną dihydropirydynową, o krótkim 1 minutowym półokresie trwania. Eliminacja z ustroju nie jest zależna od funkcji wątroby i nerek, co wiąże się z małym podobieństwem interakcji z innymi lekami. Cechuje ją szybki początek działania z utrzymywaniem się obniżonych wartości ciśnienia.

 

Ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania klewidypiny u chorych z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, z lub bez uszkodzenia narządów wewnętrznych.

Grupę badaną stanowiło 126 chorych w wieku ≥ 18 lat, z ciężkim nadciśnieniem tętniczym definiowanym jako SBP ≥ 180 mm Hg lub DBP ≥ 115 mm Hg, w dwóch kolejnych pomiarach dokonanych w odstępach 15 min. Do badania nie włączono chorych którzy otrzymywali leki obniżające ciśnienie tętnicze w ciągu ostatnich 18 godz. bez efektu. Za uszkodzenie narządów przyjęto; zmiany nadciśnieniowe na dnie oka, przerost mięśnia lewej komory w badaniu EKG, ostra niewydolność serca, dysfunkcje nerek, proteinuria, hematuria, ogniskowe uszkodzenia odśrodkowego układu nerwowego, podwyższone stężenie markerów martwicy mięśnia sercowego i zmiany niedokrwienne w zapisie EKG w przebiegu ostrego zespołu wieńcowego.

U wszystkich chorych klewidypinę (0,5 mg/ml) podawano dożylnie w 20% wodnym roztworze lipidów, rozpoczynając podawanie z prędkością 2 mg/godz. W przypadku braku skuteczności co 3 min podwajano dawkę do maksymalnej 32 mg/godz. Jeżeli po 30 min nie osiągnięto zakładanych wielkości ciśnienia tętniczego dodawano inne leki hipotensyjne. W przypadku uzyskania zadawalających wartości ciśnienia tętniczego kontynuowano wlew przez 18 do 96 godz. Pomiary ciśnienia tętniczego dokonywano metodą tradycyjną, a czynność serca określano poprzez monitorowanie EKG.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba chorych u których osiągnięto niższe wartości SBP niż zakładane (wartość SBP poniżej 20-40 mm Hg wartości wyjściowej) po pierwszych 3 min podawania leku (bezpieczeństwo leczenia) i liczba chorych u których doszło do obniżenia wartości SBP w zakresie wartości docelowych w ciągu 30 min (skuteczność lecenia).

Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany czynności serca w ciągu 30 min, podana dawka klewidypiny, liczba chorych u których kontynuowano leczenie doustne i czas do uzyskania wartości docelowych w ciągu pierwszych 30 min.

Średni wiek chorych wyniósł 53,5 lat, mężczyźni stanowili 48% badanych. Dusznicę bolesną stwierdzono u 13,5%, przebyty zawał u 5%, niewydolność serca u 17,5%, migotanie lub trzepotanie przedsionków u 8%, cukrzycę u 31%, dysfunkcję nerek u 25% , dyslipidemię u 36,5%, incydenty mózgowe u 26%, chorobę naczyń obwodowych u 9,5%, przewlekłą obturacyjna chorobę płuc u 9%. Palacze – 39% badanych. Średni BMI – 30 kg/m², średnia wartość BP – 202/111 mm Hg. Bez zmian narządowych było n = 24 chorych, a ze zmianami n = 102 chorych. Przerost mięśnia lewej komory w badaniu EKG bez innych zmian narządowych stwierdzono u 41% chorych, zmiany na dnie oka u 21,5%, niewydolność serca u 15% i dysfunkcja nerek u 19%.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: niższe wartości od zakładanych obserwowano u 1,6% chorych po podaniu leku w ciągu pierwszych 3 min. Wartości docelowe po 30 min uzyskano u 88,9% chorych.

Drugorzędowy punkt końcowy: średni czas do uzyskania wartości docelowych wyniósł 10,9 min. Tylko u 3 chorych w czasie 30 minut nie uzyskano zadawalającego wyniku. W ciągu pierwszych 3 min średnio obniżono SBP o 5,9%, a w 30 min o 21,3 %. Po 18 godz. wlewu klewidypiny średnie obniżenie SBP wyniosło 26% w porównaniu z wartością wyjściową. Leczenie doustne wprowadzono u chorych, u których po 6 godz. od odstawienia klewidypiny wartości SBP utrzymywały się w zakładanych granicach. Leczenie takie otrzymało 91,3% chorych. Średnia czynność serca wynosiła 79 bpm wyjsciowo, po 3 min podawania leku wzrosła do 82 bpm. Czynność serca wzrastała przez 15 min i w ciągu 30 min nie wzrosła > 10 bpm w porównaniu z wartością wyjściowa. Również w czasie przewlekłego podawania leku nie obserwowano dalszego wzrostu czynności serca.

Objawy uboczne obserwowano u 39,7% chorych, w tym u 8,7% poważne. Głównymi objawami był ból głowy (u 6,3% chorych), nudności i wymioty (u 8%) i dyskomfort w klatce piersiowej (u 3,2%).

 

Klewidypina jest bezpiecznym i skutecznym lekiem do stosowania u chorych z ciężkim nadciśnieniem tętniczym.