W 2003 roku określenie „wysokie, prawidłowe ciśnienie tętnicze” zastąpiono terminem „przednadciśnienie” (prehypertension), które należy rozpoznać, gdy SBP wynosi 135-139 mm Hg, a DBP ≤ 89 mm Hg lub gdy SBP ≤ 139 mm Hg, a DBP waha się w granicach 85-89 mm Hg. W okresie przednadciśnienia dochodzi do nadmiernej aktywacji układu renina-angiotensyna i układu sympatycznego. Postępowanie terapeutyczne ogranicza się do modyfikacji stylu życia, nie rozpoczynając leczenia farmakologicznego.

 

Cel badania
Ocena wpływu leczenia farmakologicznego rozszerzającego terapię niefarmakologiczną u chorych w okresie przednadciśnieniowym na ryzyko rozwoju nadciśnienia w okresie 4-letniej obserwacji.

Randomizacja do grupy leczonej 16 mg kandesartanu dziennie przez 2 lata (n = 391 chorych) lub do grupy przyjmującej placebo (n = 381 chorych). Chorzy w obu grupach otrzymywali następnie placebo przez kolejne 2 lata badania. Wizyty kontrolne w 1. i 3. mies. badania, a następnie co 3 mies. do 24. mies. badania. W 3 roku badania kontrolne wizyty po 25 i 27 mies., następnie co 3 mies. do 48 mies. badania. Automatyczne pomiary ciśnienia dokonywano w 12., 24., 36. i 48. mies. badania. Chorzy kontrolowali 2 razy dziennie ciśnienie tętnicze w domu. W przypadku stwierdzenia wartości BP > 160/100 mm Hg chorzy otrzymywali dodatkowe leczenie farmakologiczne.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych z nadciśnieniem tętniczym rozpoznanym po 4 latach badania (po 2 latach leczenia kandesartanem i 2 latach niepobierania leku) zdefiniowanym jako wartość SBP ≥ 140 mm Hg, DBP ≥ 90 mm Hg lub BP ≥ 140/90 mm Hg.

Drugorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych z nadciśnieniem tętniczym po 2 latach leczenia farmakologicznego.

Średni wiek badanych wyniósł 48 lat, mężczyźni stanowili 60% badanych. Średnia wartość BMI – 30 kg/m². Stężenie Ch – 204 mg/dl, TG – 151 mg/dl, HDL – 49 mg/dl. Średnie wartości ciśnienia – 134/85 mm Hg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych, u których rozpoznano nadciśnienie tętnicze po 4 latach trwania badania był istotnie statystycznie niższy w grupie leczonej kandesartanem niż w grupie kontrolnej – 53,2% chorych vs 63,0% chorych. Po 4 latach obserwacji ryzyko rozpoznania nadciśnienia tętniczego było niższe o 16% w grupie leczonej (RR 0,84; 95% CI 0,75-0,95; p = 0,007). Analiza chorych w podgrupach w zależności od wartości ciśnienia tętniczego, wieku, płci, masy ciała i rasy (z wyjątkiem rasy czarnej) wykazała, że leczenie kandesartanem zapobiega rozwojowi nadciśnienia tętniczego.

Drugorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych z rozpoznanym nadciśnieniem po 2 latach leczenia kandesartanem był znacząco niższy niż w grupie kontrolnej – 13,6% chorych vs 40,4% chorych. Redukcja ryzyka wystąpienia nadciśnienia tętniczego wyniosła 66% w porównaniu z grupą nieleczoną (RR 0,34; 95% CI 0,25-0,44; p < 0,001). Poważne objawy uboczne wystąpiły u 3,5% w grupie leczonej kandesartanem i 5,9% chorych z grupy przyjmującej placebo.

 

Terapia farmakologiczna kandesartanem redukuje ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego u chorych z przednadciśnieniem. Chorzy w okresie przednadciśnienia powinni być leczeni farmakologicznie.