Wazopresyna u chorych z niewydolnością serca może powodować zatrzymanie płynów i hiponatremię. Użycie antagonistów receptora wazopresyny wiąże się z wydalaniem nadmiaru wody z organizmu u chorych przewodnionych z niewydolnością serca, bez wpływu na poziom elektrolitów. Tolwaptan, nowy doustny niepeptydowy antagonista receptora wazopersynowego, powoduje redukcję masy ciała z normalizacją stężenia sodu u chorych z hiponatremią. Nie wiadomo, czy leczenie tolwaptanem wpływa na funkcję lewej komory u chorych ze zredukowaną frakcją wyrzutową.

Wpływ leczenia tolwaptanem na objętość końcoworozkurczową lewej komory u chorych na niewydolność serca.

Grupę badaną stanowiło 240 chorych w wieku ≥ 18 lat, w II lub III klasie czynnościowej wg NYHA, z EF ≤ 30%. Chorzy byli leczeni zgodnie z zaleceniami (BB i ACEI lub ARB), stabilni hemodynamicznie i na stałych dawkach leków.

Randomizacja chorych do grupy leczonej tolwaptanem w dawce 30 mg dziennie (n = 120) lub do grupy placebo (n = 120). Leczenie tolwaptanem kontynuowano przez rok. Badanie radioizotopowe wentrykulograficzne wykonywano po włączeniu do badania, po roku leczenia i po tygodniu od odstawienia tolwaptanu.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany we wskaźniku objętości końcoworozkurczowej w 54. tyg. leczenia

Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany we wskaźniku objętości końcowoskurczowej i EF w 54. tyg. leczenia. Ocena bezpieczeństwa leczenia.

Średni wiek chorych wynosił 64 lata, mężczyźni stanowili 82% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 62% chorych, kardiomiopatię niedokrwienną u 66%, cukrzycę u 37%. Średnia masa ciała – 89 kg. ACEI przyjmowało 90% chorych, BB – 89%, antagonistów aldosetronu – 37%, diuretyki – 90%. Badanie ukończyło 91 chorych w grupie otrzymującej tolwaptan i 89 chorych w grupie placebo.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po włączeniu do badania różnica we wskaźniku objętości końcoworozkurczowej była porównywalna pomiędzy grupami. Po roku leczenia zmniejszenie wskaźnika objętości w grupie leczonej wyniosło 1,8 ± 10,7 ml, a w grupie placebo wskaźnik objętości pozostał niezmieniony 0,0 ± 10,0 ml (p = 0,23). Po tygodniu od odstawieniu leku wskaźnik objętości końcoworozkurczowej wzrósł w obu grupach (odpowiednio o 0,42 vs 0,72 ml ), ale różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p = 0,09).

Drugorzędowy punkt końcowy: zmniejszenie wskaźnika objętości końcoworozkurczowej obserwowano w obu grupach, o 3,28 ± 12,6 ml w grupie leczonej tolwaptanem i o 0,41 ± 12,1 ml w grupie placebo, ale różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p = 0,09). Nie obserwowano również istotnych statystycznie zmian w EF po roku leczenia, wzrost o 1,32% w grupie leczonej tolwaptanem i o 0,52% w grupie placebo (p = 0,16).Nie obserwowano wpływu tolwaptanu na BP, HR, masę ciała, stężenie Na⁺, K⁺, mocznika i kreatyniny.

W grupie leczonej tolwaptanem zmarło 6 chorych, a 21 było leczonych szpitalnie z powodu niewydolności serca, natomiast w grupie placebo zmarło 11 chorych, a 34 było leczonych szpitalnie (p < 0,03). W badaniach laboratoryjnych wykazano, że istotnie statystycznie zmniejszyło się stężenie wazopresyny w grupie leczonej (p < 0,01), nie zaobserwowano wpływu na stężenie mózgowego peptydu natriuretycznego, norepinefryny i reniny osoczowej.

Lek był dobrze tolerowany przez chorych, a z powodu objawów ubocznych leczenie przerwało 14 chorych w grupie otrzymującej tolwaptan i 15 chorych w grupie otrzymującej placebo.

 

 

Roczne leczenie tolwaptanem nie wpływa na zmianę objętości lewej komory u chorych z niewydolnością serca. Leczenie tolwaptanem poprawia przebieg naturalny choroby, ze zmniejszeniem liczby zgonów i zmniejszeniem liczby chorych wymagających leczenia szpitalnego z powodu niewydolności serca.