Uzyskanie przepływu w naczyniu odpowiedzialnym za zawał serca z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI) przed wykonaniem pierwotnej angioplastyki wieńcowej (primary percutaneous coronary intervention, PPCI) poprawia rokowanie chorych. Wydaje się, że wczesne zastosowanie GP IIb/IIIa może zwiększyć prawdopodobieństwo uzyskania przepływu w naczyniach epikardialnych przed PPCI i poprawiać perfuzję miokardium.

Porównanie skuteczności strategii wczesnego rozpoczęcia leczenia eptifibatidem (w izbie przyjęć) z rutynowym postępowaniem polegającym na rozpoczęciu leczenia w pracowni hemodynamicznej u chorych z STEMI.

Grupę badaną stanowiło 343 chorych > 18. roku życia, ze STEMI kierowanych do pierwotnej plastyki, z bólem dławicowym < 6 godz. i obrazem EKG uniesienia ST ≥ 0,1 mV w 2 odprowadzeniach kończynowych lub ≥ 0,2 mV w 2 odprowadzeniach przedsercowych.

Randomizacja do grupy otrzymującej Integrilin (eptifibatid) w izbie przyjęć (n = 180 chorych) lub po wykonaniu angiografii w warunkach pracowni hemodynamicznej (n = 163 chorych).

Eptifibatid podawano w dawce nasycającej 180 µg/kg m.c., a następnie wlew z szybkością 2,0 µg/kg m.c./min z ponownym podaniem dawki nasycającej po 10 min. Wszyscy chorzy otrzymali 100-325 mg ASA oraz heparynę w dawce nasycającej 60 U/kg (max 4000 U) i wlew dożylny 7 U/kg (max 800 U/godz.).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: pomiar dynamiki przepływu oceniany w oparciu o liczbę klatek filmu angiograficznego (corrected TIMI frame count, cTFC) przed zabiegiem PPCI.
Drugorzędowy punkt końcowy: ocena przepływu tkankowego i inne parametry angiograficzne. Powikłania sercowo-naczyniowe po 30 dniach i krwawienia.

Średni wiek badanych wyniósł 60 lat, mężczyźni stanowili 74% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 41% chorych, dusznicę bolesną u 23%, dusznicę niestabilną u 31%, przebyty zawał u 12%, przebyte PCI u 13%, cukrzycę u 17%, hiperlipidemię u 32%. Palacze – 45% chorych.

Średni czas od początku objawów do randomizacji – 2,3 godz. Średni czas od podania leku do podania kontrastu – 35 min w grupie badanej i 5 min po podaniu kontrastu w grupie kontrolnej.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: dynamika przepływu w naczyniu odpowiedzialnym za zawał przed PPCI była lepsza w grupie, w której rozpoczęto stosowanie epitfibatidu w izbie przyjęć. Liczba cTFC przed wykonaniem PPCI wynosiła 77,5 ± 32,2 klatek filmu w grupie badanej i 84,3 ± 30,7 klatek filmu w grupie kontrolnej (p = 0,049).
Drugorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych z przepływem TIMI 3 w tętnicy dozawałowej przed PPCI nie różnił się statystycznie w obu grupach i był obecny u 24% chorych leczonych wcześnie i u 19% chorych leczonych w pracowni (p = NS). Odsetek chorych z prawidłowym przepływem tkankowym (TIMI myocardial perfusion grade, TMPG 3) był istotnie statystycznie wyższy w grupie leczonej wcześnie – 24,3% chorych vs 14,2% chorych (p = 0,026). W grupie badanej odnotowano również wyraźny trend w kierunku poprawy wskaźnika perfuzji (angiographic perfusion score, APS); którego wartość > 10 osiągnęło 21,1% chorych vs 12,5% chorych w grupie kontrolnej (p = 0,059).

Zgon lub zawał w 30. dniu obserwacji wystąpił u 4,0% chorych w grupie leczonej w izbie przyjęć i 2,8% w grupie kontrolnej (p = 0,76). Krwawienia duże i małe wystąpiły z jednakową częstością w grupach (p = NS). Nie odnotowano krwawień domózgowych.

 

Strategia oparta na wczesnym podawaniu leku przeciwpłytkowego – epitfibatidu, u chorych z STEMI wiąże się z lepszymi wynikami angiograficznymi, z poprawą przepływu wieńcowego i poprawą perfuzji tkankowej, bez zwiększenia ryzyka krwawienia.