Utrata 5-10% masy ciała wiąże się z poprawą profilu ryzyka sercowo-naczyniowego i ze zmniejszeniem częstości cukrzycy typu 2. Większa utrata masy ciała od 20-25% w wyniku leczenia chirurgicznego (bypass żołądkowy) wiąże się ze zmniejszeniem śmiertelności w obserwacjach odległych i może być dobrą metodą leczenia dla chorych z cukrzycą typu 2 i otyłością. Leczenie niefarmakologiczna w dłuższej perspektywie jest skuteczne w niewielkim odsetku przypadków. Leczenie farmakologiczne jest skuteczne i prowadzi do spadku masy ciała w powiązaniu z dietą i modyfikacją stylu życia. Jednak leczenie farmakologiczne jest często przerywane z powodu objawów ubocznych. Tesofenzyna inhibitor wychwytu presynaptycznego noradrenaliny, dopaminy i serotoniny w badaniach przedklinicznych i klinicznych okazał się być bezpieczny i skuteczny w leczeniu otyłości. Spadek masy ciąła jest podobny do efektu wykazywanego po leczeniu sibutraminą i rimonabantem, bez stosowania deity i modyfikacji stylu życia i bez wpływu na ciśnienie tętnicze i nastrój.

 

Ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia tesofenzyną chorych otyłych.

Grupę badaną stanowiło 203 osoby w wieku pomiędzy 18 a 65 lat, z otyłością, do tej pory nieleczonych z powodu otyłości, bez dolegliwości i rozpoznanych chorób narządów wewnętrznych i psychiatrycznych. Osoby palące były włączane do badania jeżeli w ostatnich 2 mies. nie zmieniły stylu życia.

Randomizacja do grupy placebo (n = 52 badanych), do grupy otrzymującej 0,25 mg tesofenzyny (n = 52 badanych), 0,5 mg leku (n = 50 badanych) lub 1,0 mg (n = 49 badanych). 2 tyg. przed rozpoczęciem badania wszyscy badani mieli modyfikowana dietę z ograniczeniem energii o 300 kcal. Dieta zawierała 20-25% tłuszczy, 20-25% białek i 50-60% węglowodanów. Uczestników badania motywowano do zwiększenia wysiłków fizycznych do 30-60 min. dziennie. Ocena kliniczna w 2 i 1 tyg. przed rozpoczęciem badania, po włączeniu do badania, po 1 i 2 tyg., a następnie co 2 tyg. do 24 tyg. i po 28-32 tyg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: procentowa utrata masy ciała po 6 mies.

Drugorzędowy punkt końcowy: zmiana w obwodzie brzucha, BMI, zmiany w parametrach biochemicznych, kwestionariuszowa ocena nasycenia i apetytu, nastroju i jakości życia.

Mężczyźni stanowili 30% badanych. Palacze – 77% badanych. Średni BMI – 35 kg/m², średnia wartość obwód brzucha – 110 cm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: średnie zmniejszenie masy ciała po 6 mies. w grupie placebo wyniosło 2% w porównaniu z wartością wyjściową (p < 0,0001). W grupach leczonych tesofenzyna spadek masy ciała był większy i wyniósł w grupie otrzymującej 0,25 mg tesofenzyny – 4,5% (4,5±0,87 kg, p < 0,0001), w grupie otrzymującej 0,5 mg leku – 9,2% (9,1±0,91 kg, p < 0,0001) i w grupie otrzymującej 1,0 mg – 10,6% (10,6±0,84 kg, p < 0,0001). Różnica pomiędzy grupą otrzymująca 0,5 lub 1,0 mg leku nie była istotna statystycznie (p = 0,11). Liczba osób w których uzyskano spadek masy ciała ≥ 10 kg wyniosła w grupie placebo i w grupach leczonych tesofenzyną w dawce 0,25, 0,5 i 1,0 mg odpowiednio 7%, 35%, 53% i 74% badanych. Po zaprzestaniu leczenia masa ciała wzrosła w grupie placebo o 0,5%, w grupach leczonych odpowiednio w zależności od stosowanej dawki o 0,8%, 2,3% i 3,8%.

Drugorzędowy punkt końcowy: obserwowano podobny istotny statystycznie w grupach leczonych spadek masy wolnego tłuszczu, wymiaru strzałkowego i obwodu brzucha w porównaniu do grupy placebo. Leczenie tesofenzyną wiązało się z redukcją stężenia cholesterolu, TG i redukcją stężenia LDL ale tylko w grupie otrzymującej 0,25 leku (p =0,016). W grupie otrzymującej największą dawkę tesofenzyny obserwowano istotny statystycznie wzrost SBP (o 6,8 mm Hg, p = 0,018) i DBP (o 5,8 mm Hg, p = 0,004), natomiast we wszystkich grupach leczonych obserwowano istotny statystycznie wzrost częstości serca (od 4,7 do 8,5 bpm w zależności od dawki leku).

Leczenie tesofenzyną nie wpłynęło na zaburzenia nastroju, napięcie lub starach, depresję lub przygnębienie, osłabienie siły mięśniowej czy spowolnienie. Obserwowano po 1,0 mg dawce tesofenzyny wzrost złości i wrogości (p = 0,018), po dawkach 0,5 (p = 0,015) i 1,0 mg częściej dezorientację (p = 0,003). We wszystkich grupach leczonych obserwowano wzrost jakości życia w porównaniu z grupą placebo (p ≤ 0,02).

Wśród objawów ubocznych dominowy objawy żołądkowo-jelitowe. W grupach leczonych częściej obserwowano nudności i suchość w jamie ustnej. Bezsenność, zaburzenia snu, zawroty głowy i zmiany nastroju  również częściej stwierdzano w grupach leczonych, szczególnie w grupie otrzymującej 1,0 mg leku.

 

Wyniki badania wskazują, że dawka 0,5 mg tesofenzyny jest skuteczna i powoduje dwukrotnie większa utratę masy ciała w porównaniu do obecnie stosowanych leków stosowanych w leczeniu otyłości.