Wprowadzenie do powszechnego użytku defibrylatorów zewnętrznych uratowało życie setkom tysięcy ludzi na całym świecie. W większości używanych defibrylatorów fala wstrząsowa jest jednofazowa. Ostatnio zwrócono uwagę, że zastosowanie fali dwufazowej jako fali wstrząsowej może być bardziej skuteczne w przerywaniu migotania komór serca (ventricular fibrillation, VF).

Cel badania
Porównanie skuteczności jednofazowych i dwufazowych automatycznych zewnętrznych defibrylatorów (automated external defibrillators, AED) u chorych z zatrzymaniem serca w warunkach pozaszpitalnych.

Zespół ratowników medycznych oprócz podstawowych zabiegów resuscytacyjnych, masażu zewnętrznego serca i sztucznej wentylacji (cardiopulmonary resuscitation, CPR) wykonywał zewnętrzną defibrylację przy użyciu AED. Do defibrylacji używano aparatów LIFEPAK 500 lub 12 z zakodowanymi właściwościami fali wstrząsowej (jedno- lub dwufazowej). W czasie pierwszej defibrylacji wykonywano wstrząs prądem o energii 200 J, a następnie o energii 200 J oraz 360 J.

Defibrylacje prądem jednofazowym prowadzono u 80 chorych, prądem dwufazowym u 68, a u 20 chorych naprzemiennie wykonywano defibrylację prądem jedno- i dwufazowym. Ocenę kardiologiczną i neurologiczną przeprowadzano w warunkach szpitalnych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba chorych przyjętych do szpitala.

Drugorzędowy punkt końcowy: przerwanie VF, powrót czynnego rytmu, spontaniczny powrót krążenia (return of spontaneous circulation, ROSC), liczba wstrząsów potrzebna do ROSC, liczba chorych wypisana ze szpitala i stan neurologiczny przy wypisie.

Średni wiek chorych wyniósł 64 lata, mężczyźni stanowili 77% badanych. Zatrzymanie serca w domu wystąpiło u 48% chorych, w miejscach publicznych u 43%. Czas do przybycia zespołu ratowników medycznych wyniósł 6,9 ± 3,1 min. Czas do pierwszego wstrząsu 7,5 ± 2,1 min.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych, u których przerwano VF był podobny w grupach – 82% chorych w grupie, w której zastosowano defibrylację prądem jednofazowym i 88% chorych w grupie, w której zastosowano do defibrylacji prąd dwufazowy (p = 0,33). Również liczba chorych przyjęta do szpitala była porównywalna w grupach bez względu na rodzaj użytego do defibrylacji prądu – 73% chorych vs 76% chorych  (p = 0,58).

Drugorzędowy punkt końcowy: powrót czynnego rytmu po pierwszej defibrylacji uzyskano u 26% chorych w grupie defibrylowanej prądem jednofazowym i u 34% chorych w grupie defibrylowanej prądem dwufazowym (p = 0,30). ROSC u 18 chorych w każdej z grup (p = 0,51). Nie obserwowano różnic w czasie pojawienia się ROSC w grupach, 14,4 ± 12,8 min w grupie leczonej wstrząsem z użyciem prądu jednofazowego i 11,6 ± 6,7 miny w grupie chorych z użyciem prądu dwufazowego (p = 0,3). Dla uzyskania ROSC w grupie leczonej prądem jednofazowym należało wykonać 4,9 ± 4,2 (średnio 4) wstrząsy, a w grupie z użyciem prądu dwufazowego 3,8 ± 2,7 (średnio 2,5) wstrząsy, ale różnica nie uzyskała istotności statystycznej (p = 0,18).
Szpital opuściło 27 (34%) chorych z grupy leczonej wstrząsem jednofazowym i 28 (41%) chorych z grupy leczonej wstrząsem dwufazowym (p = 0,35). Pełną sprawność fizyczną przy opuszczaniu szpitala wykazywało 14 (54%) chorych z grupy leczonej wstrząsem jednofazowym i 14 (52%) chorych leczonych wstrząsem dwufazowym.

Nie wykazano różnic pomiędzy defibrylacją prądem jedno- i dwufazowym w przerywaniu migotania komór w warunkach poza szpitalnych.