Telefoniczne nadzorowanie chorych z niewydolnością serca jest obiecującą metodą postępowania. Ostatnio opublikowane dane wskazują na 44% redukcję ryzyka zgonu i 21% redukcję przypadków ponownego leczenia szpitalnego z powodu niewydolności serca. Jednak dane te oparte są na wynikach uzyskanych na małych grupach chorych.

 

Ocena telemonitoringu w zmniejszeniu ryzyka zgonu i leczenia szpitalnego u chorych z niewydolnością serca.

Grupę badaną stanowiło 1653 chorych, leczonych szpitalnie z powodu niewydolności serca w ciągu 30 dni przed włączeniem do badania. Do badania nie włączono chorych z domów pomocy społecznej z nadzorem pielęgniarskim, chorych wymagających pomocy osób drugich, ze współistniejącymi chorobami wpływającymi na stan ogólny i z ciężką niewydolnością serca.

Randomizacja do grupy nadzorowanej telefonicznie (n=826) lub do grupy leczonej typowo (n=827). Wszyscy chorzy otrzymywali materiały poglądowe dotyczące objawów niewydolności serca i sposobów postępowania oraz leczenia. Chorzy randomizowani do nadzoru telefonicznego przechodzili odpowiednie przeszkolenie. Chorzy ci byli codziennie pytani o stan zdrowia z uwzględnieniem objawów dotyczących niewydolności serca. Co miesiąc pytano o objawy depresyjne. Do badania zaangażowano również lekarzy pierwszego kontaktu oraz szpitale, w których leczono chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgon lub ponowne leczenie szpitalne w ciągu badania.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgony z każdej przyczyny oraz leczenie szpitalne ze wszystkich przyczyn.

Średni wiek chorych wynosił 61 lat, 58% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 77% chorych, dusznicę bolesną u 51%, przewlekłą niewydolność nerek u 46%, cukrzycę u 47%, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc u 21%. Średnia wartość BP – 121/71 mmHg.

W I klasie niewydolności serca wg NYHA było 6% chorych, w II klasie 37%, w III klasie 51% i w IV klasie 6% chorych. EF <40% stwierdzono u 71% chorych. ACEI lub ARB przyjmowało 67% chorych, BB – 79%, pętlowe leki moczopędne – 78%, digoksynę – 25%, antagonistę receptora aldosteronu – 33%.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił z porównywalną częstością w grupach. Z powodu pogorszenia niewydolności serca zmarło lub było leczonych szpitalnie 432 chorych (52,3%) w grupie nadzorowanej telefonicznie i 426 chorych (51,5%) w grupie leczonej typowo (p=0,75).

Drugorzędowy punkt końcowy: w ciągu 6 miesięcy zmarło 92 v. 94 chorych odpowiednio w grupie nadzorowanej v. kontrolnej (p=0,88). Szpitalnie leczono odpowiednio 49,3% v. 47,0% chorych (p=0,45). Średni czas pobytu w szpitalu wyniósł 7 dni. Również w podgrupach badania obejmujących wiek chorych (<65 lub ≥65 lat), płeć, rasę, wielkość EF (<40% lub ≥40%), klasę NYHA (I–II lub III–IV) nie wykazano różnic w punkcie końcowym.

 

Nadzór telefoniczny nad chorymi z niewydolnością serca, uprzednio leczonych szpitalnie z tego powodu, nie poprawia wyników leczenia.