Grupy były porównywalne klinicznie i angiograficznie.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: W ocenie klinicznej ponowna rewaskularyzacja naczynia ze zmianą dotyczyła 4,7% chorych z grupy stentu TAXUS i 12% chorych z grupy stentu EXPRESS (RR 0,39; 95%CI 0,26–0,56; p<0,001). Ponowna rewaskularyzacja miejsca uszkodzenia dotyczyła 3,0% vs. 11,3% chorych odpowiednio w grupach (RR 0,27; 95% CI 0,16–-0,43; p<0,001). MACE (zgon z przyczyn sercowych, zawał serca, niedokrwienie zależne od rewaskularyzowanego naczynia dozawałowego) 8,5% vs. 25% w grupach (RR 0,56; 95% CI 0,41–-0,77; p<0,001), niewydolność naczynia rewaskularyzowanego, definiowana jako zgon, zawał, niedokrwienie zależne od naczynia rewaskularyzowanego, 7,6% vs. 14,4% (RR 0,52; 95% CI 0,38–0,73; p<0,001). W ocenie angiograficznej restenoza wystąpiła w 7,9% vs. 26,6% uszkodzonych miejsc (RR 0,30; 95% CI 0,19–0,46; p<0,001). Również minimalny wymiar światła naczynia w miejscu stentowania był większy w grupie TAXUS: 2,03±0,55 vs. 1,68 ± 0,61 (p<0,001). Stenoza objęła 26,3% ± 15,5% vs. 39,8% ± 18,5% chorych (p<0,001). Utrata światła naczynia (w mm) 0,23±0,44 vs. 0,61±0,57 odpowiednio w grupach TAXUS i EXPRESS (p<0,001).

W ocenie 9–miesięcznej złożony punkt końcowy obejmujący zgon i zawał wystąpił u 4,7% vs. 4,3% chorych, zaś zakrzepica w stencie u 0,6% vs. 0,8% chorych w grupach, co było nieistotne statystycznie.

Wnioski

Stent pokryty paklitakselem jest bezpieczny, klinicznie i angiograficznie znacznie redukuje restenozę po 9 miesiącach od implantacji stentu.