W ocenie posłużono się wynikami badania SYMPHONY I (9233 chorych) i SYMPHONY II (6671 chorych).

Do badania włączano chorych w przeciągu 7 dni od początku objawów ACS (z uniesieniem ST, bez uniesienia ST i UA) ze zmianami w ekg i podwyższonym poziomem markerów uszkodzenia serca.

W badaniu SYMPHONY I chorzy otrzymywali 80mg ASA, małą dawkę sibrafibanu lub dużą dawkę sibrafibanu. Follow-up 90 dni.

W badaniu SYMPHONY II chorzy otrzymywali 80mg ASA, 80mg ASA+małą dawkę sibrafibanu, dużą dawkę sibrafibanu. Follow-up 90 dni.

TIA definiowano jako objawy neurologiczne utrzymujące się poniżej 24 godzin, udar jako objawy neurologiczne powyżej 24 godzi. Udar kwalifikowano jako krwotoczny lub niedokrwienny.

W ciagu 90 dni obserwacji udar stwierdzono u 113(0.71%) chorych. Większość udarów wystąpiła do 30 dni obserwacji i liczba udarów była porównywalna z liczbą ponownych zawałów serca. Wiekszość udarów była niedokrwienna (78%), a u 52% chorych przebieg był ciążki lub wystąpił zgon (8.8% chorych). U chorych, u których wykonywano angiografię, PCI lub zabieg chirurgiczny udar pojawiał się po zabiegu. U chorych z udarem częściej stwierdzano nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, choroby naczyń obwodowych i migotanie przedsionków. Nie było różnic pomiedzy grupami w zależności od typu leczenia.

W analizie wieloczynnikowej wykazano, że częstość udarów zależy od:

wieku (na każde 10 lat)  HR 1.56(95%CI;1.31-1.85) p<0.0001

przebyty udar                 HR 2.92(95%CI;1.56-5.48) p=0.0008

obecność LBBB             HR 2.90(95%CI;1.54-5.46) p=0.001

SBP bez zależności liniowej p=0.018.

 

Chorzy z ACS leczeni sibrafibanem i/lub ASA częstość udaru jest mniejsza niż 1 % w ciągu 90 dni, ale związana jest z znaczącym ryzykiem zgonu i chorobowości.