Średni wiek chorych w okresie włączenia do badania 56 lat, mężczyźni 82% badanych, 22% chorych przebyło MI i 46% chorych miało zawał ściany przedniej. Śmiertelność 30 dniowa wynosiła 6.5% chorych w grupie z reperfuzją i 11.8% chorych w grupie leczonej konwencjonalnie p=0.0001.
Po średnim okresie obserwacji 21 lat (19-23 lat) przeżycie 10, 15 i 20-letnie wynosiło w grupie z reperfuzją 69%, 48% i 37% chorych, a w grupie leczonej konwencjonalnie 59%, 38% i 27% chorych. Krzywe przeżycie po roku rozeszły się i były równoległe przez okres obserwacji (log rank p=0.005). W podgrupie chorych z pełną reperfuzją (80% chorych) krzywe przeżycia wyniosły 78%, 55% i 45% chorych co było znacząco lepszym wynikiem w porównaniu do całej grupy u której wykonano reperfuzję (p<0.05).
Średni czas życia po zabiegu w grupie leczonej reperfuzją wyniósł 15.2 lat, w grupie leczonej konwencjonalnie 12.4 lat, różnica 2.8 lat. W podgrupie chorych z uniesieniem ST <1.2 mV różnica ta wyniosła 3.9 lat, z zawałem ściany przedniej 3.4 lata w porównaniu 2.9 lat u chorych z zawałem ściany dolnej. U chorych z wczesnym wdrożeniem leczenia <2 godzin od początku objawów różnica wyniosła 3.6 lat. W grupie chorych z znacznym uniesieniem ST ≥1.2 mV, zawałem ściany przedniej i wdrożeniem terapii <2 godzin od początku objawów chorobowych średnic czas przeżycia w grupie leczonej konwencjonalnie 9.0 lat w grupie z reperfuzją 13.9 lat, różnica 4.9 lat.
Ponowny zawał obserwowano głównie w pierwszym roku obserwacji i wystąpił u 14.5% chorych z grupy leczonej inwazyjnie i u 5.9% chorych z grupy leczonej konwencjonalnie, w okresie 2-4 rok obserwacji średnio rocznie zawał odnotowano u 3.0% z grupy leczonej inwazyjnie i u 1.5% chorych z grupy kontrolnej. W okresie 6-10 lat rocznie zawał obserwowano u 1.2% chorych w grupach, a powyżej 11 roku u 0.5% chorych w grupach.

Wnioski

Badanie pokazało utrzymująca się korzyść po 20 latach obserwacji z wykonanej reperfuzji naczynia wieńcowego. Przedłużenie życia w grupie leczonej inwazyjnie wyniosło prawie 3 lata.