Wieloletnia ocena wyników leczenia chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST segment elevation myocardial infarction, STEMI) z implantowanym stentem pokrytym lekiem antyproliferacyjnym (drug eluting stent, DES) oparta jest głownie na rejestrach, gdyż dysponujemy jedynie krótkoterminowymi wynikami badań klinicznych. Na wyniki leczenia wpływa okres leczenia tienopirydynami, a często obserwuje się brak współpracy chorych i przedwczesne odstawienie tych leków. Wyniki uzyskane z rejestrów wskazują jednak, że w grupie chorych u których implantowano stent pokryty lekiem antyproliferacyjnym stwierdza się większa liczbę zgonów w porównaniu do grupy z implantowanym stentem metalowym (bare metal stent, BMS).

 

Ocena 5-letnich wyników leczenia.

Grupę badaną stanowiło 175 chorych, z bólem w klatce piersiowej trwającym > 30 min., z uniesieniem odcinka ST ≥ 1mm w 2 lub więcej sąsiadujących odprowadzeniach lub z noworozpoznanym LBBB. Randomizacja do 12 godz. od początku trwania objawów, lub pomiędzy 12 a 24 godz. przy utrzymujących się objawach niedokrwienia.

Randomizacja do grupy w której implantowano stent pokryty sirolimusem (sirolimus eluting stent, SES) i podawano tirofiban (n = 87 chorych) lub do grupy w której implantowano BMS i podawano abciksimab (n = 88 chorych). Tirofiban był podawany w bolusie 25 µg/kg przez 3 min, a następnie we wlewie 0,15 µg/kg/min przez 18 do 24 godz. Abciximab podawano w bolusie 0,25 µ/kg przez 3 min, a następnie w wlewie 0,125 µg/kg/min przez 12 godz. Chorzy otrzymywali od 160 do 325 mg ASA, a następnie 80-125 mg dziennie, klopidogrel w dawce nasycającej 300 mg, a następnie 75 mg dziennie przez 3 mies. Heparyna w dawce 50 U/kg była podawana przed zabiegiem, a następnie we frakcjach do osiągnięcia ACT > 200 s.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: klinicznie MACE (major adverse cardiac events): zgon, zawał, ponowna rewaskularyzacja naczynia (target vessel revascularization, TVR) po 5 latach obserwacji.

Średni czas stosowania leków przeciwpłytkowych był dłuższy w grupie otrzymującej tirofiban – 182 dni w porównaniu do 155 dni w grupie otrzymującej abciksimab (p = 0,073). Leczenie przeciwpłytkowe przerwało około 80% chorych w grupach przed 250 dniem obserwacji i 100% chorych przed 360 dniem.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: MACE częściej rzadziej stwierdzono w grupie z implantowanym SES, u 29,9% chorych, a grupie z implantowanym BMS u 43,2% chorych, ale różnica nie była istotna statystycznie (HR 0,63; 95% CI 0,39-1,03; p = 0,067). Również liczba zgonów (18,4 vs 15,9% chorych, p = 0,70), jak i punkt złożony zgon lub zawał serca (21,8 vs 25,0% chorych, p = 0,58) obserwowano z podobną częstością w grupach. Natomiast liczba chorych u których wykonano ponowną rewaskularyzację naczynia była istotnie statystycznie mniejsza w grupie z implantowanym SES. TVR ponownie wykonano u 10,3% chorych w grupie z implantowanym SES i u 26,1% chorych w grupie z implantowanym BMS (HR 0,37; 95% CI 0,17-0,79; p = 0,007).

W grupie chorych u których nie wykonano ponownej TVR w ciągu pierwszego roku, zmarło lub przebyło zwał w kolejnych latach 9,7% chorych w grupie z implantowanym SES i 9,2% chorych w grupie z implantowanym BMS (p = 0,88).

Pewną, prawdopodobną i możliwą zakrzepicę w stencie stwierdzono u 6,9% chorych z implantowanym SES i otrzymujących tirofiban i u 7,9% chorych z implantowanym BMS i otrzymujących abciksimab (HR 0,86; 95% CI 0,29-2,6; p = 0,78).

Implantacja SES u chorych ze STEMI pozostaje korzystniejszą strategią postępowania w porównaniu do implantacji BMS.