Badania kliniczne wskazują, że stosowanie leków blokujących układ renina angiotensyna związane jest z mniejszym ryzykiem rozwoju cukrzycy. W leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego losartan neutralizuje niekorzystny wpływ metaboliczny diuretyków tiazydowych u chorych z nieprawidłową tolerancja glukozy (impaired glucose tolerance, IGT) i zespołem metabolicznym. Z kolei werapamil który jest obojętny metabolicznie w podobnym stopniu redukuje zdarzenia sercowo-naczyniowe jak diuretyki tiazydowe, dlatego połączenie werapamilu z trandolaprylem powinno być skuteczniejsze od połączenia diuretyku tiazydowego z losartanem.

Porównanie dwóch strategii leczenia nadciśnienia tętniczego u chorych z zespołem metabolicznym, z określeniem czynników metabolicznych celem określenia mechanizmu odpowiedzialnego za różną tolerancję glukozy.

Średni wiek chorych wyniósł 56,5 lat, mężczyźni stanowili 48% badanych. Średni BMI - 34 kg/m², średnia wartość BP – 146/87 mm Hg, średnia HR – 70 bpm. Średni obwód brzucha u mężczyzn – 44,5 cali, u kobiet – 42 cale.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wyjściowo średnie stężenie glukozy po 2 godz. w OGTT w grupie leczonej trandolaprylem/werapamilem wynosiło 7,99 mmol/l. Na zakończenie badania poziom glukozy uległ obniżeniu, ale nieistotnie statystycznie do 7,83 mmol/l, z całkowitą różnicą -0,21±0,36 mmol/l (p=0,329). W grupie leczonej losartanem i hydrochlorotiazydem wyjściowo stężenie glukozy wynosiło 7,75 mmol/l, a po leczeniu poziom uległ istotnemu statystycznie wzrostowi do 9,32 mmol/l, z całkowitą różnicą 1,44±0,36 mmol/l (p<0,001). Również różnica pomiędzy grupami była istotna statystycznie z całkowitą różnicą 1,7±0,5 mmol/l (p<0,001).
Drugorzędowy punkt końcowy: glikemia na czczo była istotnie statystycznie niższa w grupie leczonej trandolaprylem i werapamilem po 12 tyg. leczenia (-0,07±0,08 vs 0,33±0,08 mmol/l; p<0,0001), ale w 52 tyg. leczenia była porównywalna z grupą leczoną losartanem i hydrochlorotiazydem (0,36±0,23 vs 0,65±0,22 mmol/l; p<0,34). Podobne obserwacje dotyczyły poziomu hemoglobiny glikolizowanej. Średnie stężenie HbA_1C było istotnie statystycznie niższe w grupie leczonej trandolaprylem i werapamilem po 12 tyg. leczenia (p<0,001) i porównywalne w grupach po 52 tyg. leczenia (p=0,055). Natomiast liczba chorych z poziomem Hb A_1C >7% była istotnie statystycznie niższa w grupie leczonej trandolaprylem i werapamilem w porównaniu do grupy leczonej losratanem i hydrochlorotiazydem, 2,6% vs 9,6% (p=0,05). Cukrzycę w okresie leczenia rozpoznano u 6 chorych (7,0%) w grupie leczonej trandolaprylem i werapamilem i u 20 chorych (21,5%) w grupie leczonej losartanem i hydrochlorotiazydem (p=0,002).
Nie obserwowano różnic pomiędzy grupami na zakończenie badania w wartościach SBP (130,6 vs 128,8 mmHg; p=0,18), DBP (78,7 vs 78,8 mm Hg; p=0,61) i HR (71,9 vs 72,1 bpm; p=0,46). Również nie obserwowano różnic w poziomach poszczególnych składowych profilu lipidowego.

Wnioski

U chorych z IGT i nadciśnieniem tętniczym leczenie skojarzone trandolaprylem i werapamilem zmniejsza ryzyka dalszych zaburzeń gospodarki węglowodanowej i ryzyko rozwoju cukrzycy w porównaniu do leczenia losartanem i hydrochlorotiazydem.