Wstęp. Cel badania
Migotanie przedsionków niezwiązane z wadami zastawkowymi jest przyczyną około 15% udarów. Stosowanie warfaryny powoduje w zależności od dawki redukcje tego ryzyka o około 60%. Problemem stosowania warfaryny jest konieczność kontrolowania pobieranej dawki co powoduje ograniczenie jej stosowania. Ximelagatran jest inhibitorem trombiny, stosowanym doustnie, o szybkim początku działania, stałej farmakokinetyce z małą interakcja z lekami i bez interakcji z jedzeniem. Celem pracy było porównanie ximelagatranu z warfaryna w prewencji udaru i zatorów systemowych w badaniu randomizowanym z podwójnie ślepą próbą.
Kryteria włączenia chorego do badania oparte były na obowiązujących zaleceniach wskazań do antykoagulacji z powodu utrwalonego lub napadowego migotania przedsionków i obecności jednego z następujących czynników: przebyty udar, TIA lub zator systemowy, nadciśnienie, dysfunkcja LV (EF<40% lub skurczowa i rozkurczowa niewydolność LV), wiek >75 lat, lub wiek >65 lat z udokumentowana choroba wieńcową lub cukrzycą.
Chorzy byli randomizowani do warfaryny w dawce INR 2.0-3.0 n=1960 chorych i otrzymujących ximelagatran w dawce 36 mg 2x dziennie n=1962 chorych. Chorzy mogli pobierać ASA w dawce 100mg dziennie , a NLPZ do 7 dni lub kilka razy w ciągu miesiąca. Kontrolne wizyty po 1, 4 i 6 tygodniach i po 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10, 12 miesiącach.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: Udar (niedokrwienny lub krwotoczny) lub zator systemowy.
Drugorzędowy punkt końcowy: złożony MACCE, udar, zator systemowy, zgon i zawał.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: Udar lub zator systemowy (intention to treat) wystąpił u 51(1.6%) chorych z grupy ximelagatranu i u 31(1.2%) chorych z grupy warfaryny, różnica między grupami wyniosła -0.45 (95%CI;-0.13 do 1.0) p=0.13. W analizie ximelagatran okazał się non inferiority w stosunku do warfaryny.
Drugorzędowy punkt końcowy: Pierwotny punkt końcowy lub zawał wystąpił u 153(4.8%) chorych w grupie ximelagatranu vs 151(4.7%) chorych w grupie warfaryny. Różnica między grupami wyniosła -0.10 (95%CI;-0.97 do 1.2) p=0.86. MACCE wystąpił u 110(4.2%) chorych vs 119(4.3%) chorych w grupach odpowiednia z różnica pomiędzy grupami 0.66 (95%CI:-0.14 do 1.5) p=0.12.
Nie było różnic w grupach w dużych krwawieniach (2.4% chorych w grupie ximelagatranu vs 3.1% chorych w grupie warfaryny p=0.12). Natomiast mniej niewielkich krwawień było w grupie leczonej ximelagatranem 36% chorych vs 44% chorych różnica -8.4% (95%CI;-12.2 do -4.4 p<0.001) nie było różnic w objawach ubocznych w badanych grupach. W grupie leczonej ximelagatranem u 9 chorych stwierdzono >3 razy wzrost alaninotransfrazy w porównaniu u 1 chorego z grupy warfaryny.
Wnioski
Badanie potwierdza skuteczność stałej dawki ximelagatranu podawanego doustnie bez potrzeby monitorowania antykoagulogicznego w porównaniu do dobrze kontrolowanej dawki warfaryny w prewencji zatorowości u chorych z migotaniem przedsionków, lecz hepatotoksyczność ximelagatranu wymaga dalszych badań.
Albers GW, Diener HC, Frison L, Grind M, Nevinson M, Partridge S, Halperin JL, Horrow J, Olsson SB, Petersen P, Vahanian A; SPORTIF Executive Steering Committee for the SPORTIF V Investigators. Ximelagatran vs warfarin for stroke prevention in patients with nonvalvular atrial fibrillation: a randomized trial. JAMA. 2005 Feb 9, 293(6), 690-8. [PMID]: 15701910.
drukuj
