Do badania zakwalifikowano 439 (11%) chorych, u których wykonywano tylko resuscytację sercową, 712 (18%), u których przeprowadzono resuscytację sercowo-oddechową, i 2917 (72%), w przypadku których osoby przypadkowe nie podjęły działań resuscytacyjnych.
W grupie chorych, u których czynności resuscytacyjne zostały podjęte przez przypadkowe osoby, pierwotną przyczyną zatrzymania serca była przyczyna sercowa – u 70% chorych w porównaniu z 63% w grupie chorych, u których nie podjęto działań resuscytacyjnych przed przybyciem zespołów medycznych (p < 0,0001). Chorzy, wobec których podjęto czynnością resuscytacyjną, częściej znajdowali się w miejscach publicznych, wewnątrz budynków (36 vs 22% chorych; p < 0,0001), częściej stwierdzano u nich VT/VF (u 29 vs 19% chorych; p < 0,0001), częściej wykonywano defibrylację (u 38 vs 29% chorych; p < 0,0001). grupie Chorzy, u których nie podjęto czynności resuscytacyjnych, częściej znajdowali się w domu (53 vs 62% chorych; p < 0,0001) lub w miejscach publicznych poza budynkami (11 vs 16% chorych; p < 0,0001). W grupie, w której podjęto tylko zabiegi resuscytacyjne sercowe, mężczyźni stanowili 72% chorych w porównaniu z 65% w grupie, w której zastosowano pełną resuscytację (p = 0,0125). Częściej resuscytację sercową przeprowadzano w domu (u 59 vs 49% chorych; p = 0,0063) i częściej podejmowały ją osoby bez przygotowania (u 30 vs 14% chorych; p < 0,0001).
Pierwszorzędowy punkt końcowy: zadawalający stan neurologiczny stwierdzono u 5% chorych w grupie, w której pojęto czynności resuscytacyjne przed przybyciem zespołów medycznych, i u 2% chorych, u których nie podjęto czynności resuscytacyjnych (p < 0,0001). W grupie chorych, wobec których podjęto czynności resuscytacyjne, w porównaniu z grupą chorych, u których nie wykonano czynności resuscytacyjnych, w dobrym stanie neurologicznym było 7 vs 3% chorych w podgrupie chorych z zatrzymaniem serca z przyczyn sercowych (p < 0,0001), 4 vs 2% chorych z bezdechem po przybyciu zespołu medycznego (p < 0,0001) i 14 vs 8% chorych z VT/VF w początkowym zapisie EKG (p = 0,0044).

W grupie chorych, u których wykonano tylko resuscytację sercową, liczba chorych z zadawalającym stanem neurologicznym była wyższa, ale nie osiągnięto istotności statystycznej. Dobry stan neurologiczny stwierdzono u 6 vs 4% chorych (p = 0,1459). Jedynie w podgrupie chorych z bezdechem (p = 0,0195) i VT/VF (p = 0,041) po przybyciu zespołu medycznego i z rozpoczęciem resuscytacji w ciągu 4 min od upadku chorego (p = 0,0221), liczba chorych w dobrym stanie neurologicznym było znacząco wyższa. W analizie wieloczynnikowej tylko podjecie resuscytacji sercowej wiązało się z lepszym wynikiem neurologicznym w ocenie dokonanej po 30 dniach (OR 0,22; 95% CI 1,17–4,21; p = 0,0144).
Drugorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych żyjących po 30 dniach był podobny w grupach (ok. 10% chorych).