Restenoza po implantacji stentu jest głównym powikłaniem zabiegów inwazyjnych (percutaneous coronary intervention, PCI). Brachyterapia była zaaprobowaną metodą leczenia restenozy w stencie, ponieważ jej wykonanie wiązało się z lepszymi wynikami klinicznymi w porównaniu ze stentowaniem stentem metalowym. Stenty pokryte lekiem antyproliferacyjnym są skuteczniejsze w zapobieganiu restenozy w stencie w porównaniu z brachyterapią.

Ocena ekonomiczna strategii postępowania polegającej na implantacji stentów pokrytych lekiem w porównaniu z brachyterapią.

Grupę badaną stanowiło 384 chorych ze stabilną i niestabilną dusznica bolesną lub udokumentowanym niedokrwieniem niemym. U chorych występowała restenoza w stencie o długości 15–40 mm, w naczyniu o średnicy 2,5–3,5 mm.

Randomizacja chorych do grupy, w której wykonywano brachyterapię w przypadku restenozy (n = 125) lub do grupy, w której implantowano stent pokryty sirolimusem (sirolimus eluting stent, SES) (n = 259). Koszty wyliczono na podstawie obowiązujących stawek, oceniając koszty leczenia w pracowni hemodynamicznej oraz pobytu szpitalnego i koszty leczenia po opuszczeniu szpitala do 12 mies.

Średni wiek chorych wynosił 64 lata, mężczyźni stanowili 67% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 82% chorych, przebyty zawał u 49%, przebyte pomostowanie tętnic wieńcowych (coronary aortic bypass graft, CABG) u 14%, cukrzycę u 31%, hiperlipidemię u 91%. Palacze – 16% badanych.

 Czas implantacji SES był istotnie statystycznie krótszy niż zabieg brachyterapii (58 vs 69 min; p < 0,001). Średni czas leczenia szpitalnego wynosił 1,9 vs 1,6 dnia odpowiednio w grupach (p = 0,6). Średni koszt leczenia wyniósł 10 909 $ w grupie, w której zastosowano SES, i 10 578 $ w grupie brachyterapii. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (średnia różnica 331 $; p = 0,49).

W ciągu 12 mies. obserwacji ponownie zabieg rewaskularyzacji przeprowadzono u 12,7% chorych w grupie z implantowanym SES w porównaniu z 24,0% chorych, których poddano brachyterapii (p = 0,008), z istotną statystycznie redukcją liczby zabiegów kardiochirurgicznych – u 1,5 vs 6,4% chorych odpowiednio w grupach (p = 0,02), a także z trendem mniejszej liczby przypadków leczonych szpitalnie – 41,3 vs 51,2% chorych (p = 0,08). Łączny koszt leczenia wyniósł 5574 $ w grupie z implantowanym SES i 8858 $ w grupie brachyterapii. Różnica pomiędzy grupami była istotna statystycznie (średnia różnica 3284 $; p = 0,01). Średni koszt leczenia chorego przemawiał na korzyść strategii polegającej na implantacji SES (14 440 $ vs 15 005 $; p = 0,08).

Uwzględniając dodatkowe procedury po leczeniu, jak również powikłania, współczynnik koszt-skuteczność był istotnie statystycznie wyższy w grupie brachyterapii. Również i w tym wypadku główna różnica dotyczyła okresu po opuszczeniu szpitala (5574 $ vs 8858 $ odpowiednio w grupie SES i w grupie brachyterapii), ponieważ koszty procedur (7592 $ vs 6481 $) i pobytu szpitalnego (3317 $ vs 4096 $) były porównywalne. Oszacowany łączny koszt-skuteczność w przypadku chorego z implantowanym SES wyniósł 16 483 $, a chorego z wykonaną brachyterapią 19 436 $ (różnica 2953 $).