Wstęp. Cel badania
Badania kliniczne wskazują, że stentowanie zmian w niezabezpieczonym pniu lewej tętnicy wieńcowej jest bezpieczne i wykonywalne. Głównym ograniczeniem takiego postępowania jest restenoza w stencie. Wprowadzenie stentów pokrywanych lekami antyproliferacyjnym znacząco zmniejszyło częstość restenozy w stencie. Celem pracy jest ocena kliniczna i angiograficzna stentowania niezabezpieczonego pnia lewej tętnicy wieńcowej, stentem pokrytym lekiem w porównaniu do stentowania stentem metalowym.
Chorzy objawowi z zwężeniem pnia głównego lub udokumentowanym niedokrwieniem, angiograficznie z zwężeniem ≥50% pnia. Pień główny był niezabezpieczony, jeżeli stwierdzano niedrożność pomostu do gałęzi zstępującej lub gałęzi okalającej.
Predylatacja zmiany była wymagana w przypadku implantacji stentu metalowego. W przypadku stentu pokrytego lekiem predylatację wykonywano wybranych chorych. Zmiany w ujściu i początkowym odcinku pnia zabezpieczano jednym stentem. W przypadku zmiany obejmującej rozgałęzienie stosowano jedną z następujących technik: stentowanie całego pnia z ujściem tętnicy okalającej, kissing stenting, T stenting lub crash technique. Wszyscy chorzy otrzymywali 200 mg ASA i dawkę nasycającą klopidogrelu 300 mg. Po zabiegu stosowano 75 mg klopidogrelu przez 6 miesięcy. W grupie z implantacja stentu pokrywanego dodatkowo podawano dawkę nasycającą 200 mg cilostazolu, następnie po zabiegu stosowano lek przez miesiąc w dawce 100 mg. Dawkę nasycająca klopidogrelu i cilostazolu podawano na 24 godziny przed zabiegiem. W grupie stentowanej stentem metalowym n=121 chorych, w grupie z implantowanym stentem pokrytym sirolimusem n=102 chorych.
Średni wiek badanych 59 lat, mężczyźni stanowili 73 % badanych. Nadciśnienie tętnicze 42% chorych, cukrzyca 25% chorych, hipercholesterolemia 20% chorych, palaczy 29% badanych. Niestabilna dusznica 56% chorych, stabilna 36% chorych, zawał w ostatnich 2 tygodniach 8% chorych. Choroba wielonaczyniowa u 58.4% chorych w grupie SES i 10.7% chorych w grupie BMS p<0.001. EF 61%. W grupie stentowanej SES w porównaniu do grupy BMS, więcej chorych miało zmiany w rozgałęzieniu 70.6% vs 42.5% chorych p<0.001, w mniejszych naczyniach 3.46±0.65 mm vs 3.98±0.69 mm p<0.001 i zmiany dłuższe 20.9±15.5 mm vs 10.9±5.3 mm p<0.001. W grupie z implantacja SES częściej wykonywano kissing stenting, T stenting i crash technique w porównaniu do grupy BMS p=0.01.
W ocenie angiograficznej po 6 miesiącach utrata światła 0.05±0.57 mm w grupie SES i 1.27±0.90 mm w grupie BMS p<0.001. Częstość restenozy 7.0% vs 30.3% w grupach p<0.001. Wielkość restenozy 10.1±15.3% w grupie SES vs 30.0±25.9% w grupie BMS p<0.001.
Klinicznie chorych obserwowano średnio 11.7 miesięcy w grupie SES i 30.3 miesięcy w grupie BMS. W pierwszym roku obserwacji nie odnotowano zgonów i zawałów. Ponowna rewaskularyzacja u 2(2.0%) chorych w grupie SES i u 21(17.4%) chorych w grupie BMS. Po 12 miesiącach liczba chorych bez MACE 98% w grupie SES vs 81.4% chorych w grupie BMS p=0.0003.
Wnioski
Implantacja stentu pokrytego sirolimusem do niezabezpieczonego pnia lewej tętnicy wieńcowej ze stenozą, wydaje się być bezpieczna z brakiem ostrych i krótkoterminowych powikłań, oraz jest bardziej skuteczna w prewencji restenozy w porównaniu do implantacji stentu metalowego.
Park SJ, Kim YH, Lee BK, Lee SW, Lee CW, Hong MK, Kim JJ, Mintz GS, Park SW. Sirolimus-eluting stent implantation for unprotected left main coronary artery stenosis: comparison with bare metal stent implantation. J Am Coll Cardiol. 2005 Feb 1, 45(3), 351-356. [PMID]: 15680711.
drukuj
