Chorzy u których doszło do częstych wyładowań kardiowertera-defibrylatora (implantable cardioverter-defibrillator, ICD) lub stymulacji antyarytmicznych (antitachycardia pacing, ATP) w celu przerwania komorowych zaburzeń rytmu, wymagają pomocy w oddziałach ratunkowych lub leczenia szpitalnego z powodu niewydolności serca i wykluczenia zdarzeń niedokrwiennych lub zawału serca. U chorych u których doszło do nawrotowych zdarzeń ICD często włącza się dodatkowe leczenie lekami antyarytmicznymi. Zastosowanie w takich wypadkach sotalolu lub amiodaronu wiąże się z redukcją wyładowań ICD, z poprawą jakości życia chorych i jak należy oczekiwać zmniejszenia liczby interwencji w oddziałach ratunkowych i liczby hospitalizacji. Azimilid jest lekiem III klasy, który w dawce 75 mg znacząco redukuje liczbę wstrząsów i ATP w przebiegu objawowych arytmii jak i arytmii gromadnych.

 

Ocena skuteczności azimilidu w zmniejszeniu liczby porad w oddziałach ratunkowych i hospitalizacji u chorych z implantowanym ICD.

Grupę badaną stanowiło 633 chorych z udokumentowanymi epizodami utrwalonego częstoskurczu lub migotania komór (ventricular tachycardia/venticular fibrillation, VT/VF), z EF ≤ 40%, lub chorzy z implantowanym ICD u których były wyładowania ICD z powodu VT/VF. Do badania nie włączano chorych w IV klasie NYHA, z niestabilną dusznicą, ostrym zawałem serca przebytym w ciągu ostatnich 30 dni, z wydłużonym odstępem QTc.

Randomizacja po okresie odstawienia leków (co najmniej 60 dni w przypadku uprzedniego stosowania amiodaronu) do grupy placebo (n = 214 chorych), do grupy otrzymującej 75 mg azimilidu (n = 220 chorych) lub do grupy otrzymującej 125 mg azimilidu (n = 199 chorych). ICD zaprogramowany do wykrywania najwolniejszych udokumentowanych VT, z górną granicą do 200 bpm i włączonym programem ATP.

Punkt końcowy: liczba porad w oddziałach ratunkowych i hospitalizacji w ciągu roku.

Średni wiek chorych wyniósł 65 lat, mężczyźni stanowili % badanych. Przebyty zawał stwierdzono u 65%, migotanie przedsionków u 36%, cukrzycę u 20%. Średnia wartość EF – 32,5%.

Punkt końcowy: udzielono co najmniej jedną poradę lub leczono szpitalnie z przyczyn sercowych 120 chorych w grupie placebo, 63 chorych w grupie leczonej 75 mg azimilidu (HR 0,53; 95% CI 0,37-0,76: p = 0,0004) i 71 chorych w grupie leczonej 125 mg azimilidu (HR 0,69; 95% CI 0,49-0,97: p = 0,0320). Łącznie wszystkich porad i pobytów szpitalnych było 211 w grupie placebo, 121 w grupie leczonej 75 mg azimilidu (HR 0,63; 95% CI 0,47-0,85: p = 0,0020) i 150 w grupie otrzymującej 125 mg azimilidu (HR 0,85; 95% CI 0,64-1,13: p = 0,2535). W większości przypadków chorzy byli leczeni szpitalnie.

Chorzy którzy z powodu objawowej arytmii byli leczeni stymulacją antyarytmiczną (RR 2,0, p = 0,017), wyładowaniem ICD (RR 3,0, p < 0,00001) lub stymulacją antyarytmiczną i wyładowaniem (RR 3,1, p < 0,00001) mieli wyższe ryzyko porady lub leczenia szpitalnego w porównaniu do grupy bez zaburzeń rytmu.

W grupie 339 chorych u których wystąpiły objawowe arytmie, 195 było leczonych szpitalnie. Z grupy 195 chorych leczonych szpitalne, aż 150 chorych było leczonych w ciągu 24 godz. po wystąpieniu arytmii. W grypie tej było tylko 28% chorych leczonych azimilidem w dawce 75 mg.

Z innych przyczyn niezwiązanych z zaburzeniami rytmu leczono szpitalnie lub udzielono porad 137 chorych, 50 w grupie placebo, 41 w grupie leczonej 75 mg azimilidu i 46 chorych leczonych 125 mg azimilidu. Łącznie było 228 porad lub hospitalizacji (odpowiednio w grupach 91, 58 i 79). W grupie leczonej azimilidem w dawce 75 mg liczba porad lub hospitalizacji z innych przyczyn niż zaburzenia rytmu była również istotnie statystycznie niższa (HR 0,57; 95% CI 0,37-0,90; p = 0,0145).

Z powodu niewydolności serca leczono szpitalnie lub udzielono porad 48 chorych, 22 w grupie placebo, 11 w grupie leczonej 75 mg azimilidu i 15 chorych leczonych 125 mg azimilidu. Łącznie było 61 porad lub hospitalizacji (odpowiednio w grupach 27, 14 i 20). W grupie leczonej azimilidem w dawce 75 mg liczba porad lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca była istotnie statystycznie niższa (p < 0,05).

Średni czas pobytu szpitalnego wyniósł 7,8 dni w grupie placebo i 6,7 dni w grupie leczonej 75 mg azimilidu, w tym czas pobytu w oddziale intensywnej opieki 5,6 vs 3,7 dni odpowiednio w grupach.

Chorzy leczeni szpitalnie mieli niższą EF (31 vs 34% w porównaniu z grupą nieleczoną szpitalnie), więcej chorych było w II/III klasie NYHA (62 vs 47% chorych), częściej stwierdzono migotanie przedsionków w badaniu wstępnym (41 vs 29% chorych), częściej byli leczeni digoksyną (46 vs 31% chorych), diuretykami (75 vs 51% chorych) i spironolaktonem (19,5 vs 10% chorych) (p < 0,05 dla wszystkich parametrów). W czasie badania zmarło 20 chorych, 7 w grupie placebo, 6 w grupie leczonej azimilidem w dawce 75 mg i 7 w grupie leczonej azimilidem w dawce 125 mg.

 

Leczenie azimilidem zmniejsza liczbę porad i hospitalizacji u chorych z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem z wysokim ryzykiem wystąpienia zaburzeń rytmu.