Postępowaniem z wyboru u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI) jest pierwotna przezskórna rewaskularyzacja naczynia wieńcowego (primary percutaneous coronary intervention, PPCI). Implantacja stentu metalowego wiąże się z nawrotem restenozy u 20–30% chorych. Nową strategią postępowania jest implantacja stentu pokrytego lekiem antyproliferacyjnym.

Ocena skuteczności stentu pokrytego paklitakselem (paclitaxel eluting stent, PES) w porównaniu z identycznie zbudowanym stentem metalowym (bare metal stent, BMS) w redukcji hiperplazji neointimy w ocenie ultrasonograficznej wewnątrznaczyniowej (intravascular ultrasound, IVUS).

Grupę badaną stanowiło 80 chorych w wieku < 75 lat, z bólem w klatce piersiowej trwającym ≥ 30 min, z uniesieniem odcinka ST ≥ 1 mV w odprowadzeniach kończynowych i ≥ 2 mV w odprowadzeniach przedsercowych w badaniu EKG. W badaniu angiograficznym uwidoczniono w naczyniu zmianę o wymiarze ≥ 2,25 mm.

Randomizacja chorych po wykonaniu badania angiograficznego do grupy, w której implantowano PES (TAXUS) (n = 40), lub do grupy, w której wszczepiano BMS (EXPRESS) (n = 40 chorych). Wszyscy chorzy otrzymywali 250–500 mg ASA dożylnie, a następnie 100 mg dziennie do stosowania przewlekłego. Klopidogrel podawano w dawce nasycającej 300 mg, a następnie 75 mg dziennie przez 9 mies. UFH w bolusie 70 U/kg m.c., a następnie w celu utrzymania ACT w granicach 250–300 s. Wszyscy chorzy otrzymywali abciksimab w bolusie 0,25 mg/kg m.c., a następnie wlew 0,125 µg/kg m.c./min przez 12 godz. Badanie kontrolne przeprowadzano po 1 i 7 mies., kontrolne badanie angiograficzne i IVUS po 7 mies.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: objętość neointimy w stencie po 7 mies.

Drugorzędowy punkt końcowy: angiograficznie restenoza, klinicznie poważne niepożądane zdarzenia sercowe (major adverse cardiac events, MACE), zgon, zawał, ponowna rewaskularyzacja (target lesion revascularization, TLR) po 7 mies.

Średni wiek chorych wynosił 60 lat, mężczyźni stanowili 82,5% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 46% chorych, przebyty zawał u 4%, cukrzycę u 12,5%, hiperlipidemię u 32,5%. Palacze – 54% badanych. Średni BMI – 28 kg/m².

Zawał ściany przedniej wystąpił u 46% chorych, chorobę wielonaczyniową stwierdzono u 45%. Średni czas od początku objawów do przyjęcia do szpitala wynosił 120 min, door-to-balloon – 82 min. Średnia długość stentu – 20 mm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: objętość neointimy w stencie była istotnie statystycznie mniejsza w grupie z implantowanym PES w porównaniu z grupą z wszczepionym BMS – 4,6 ± 6,5% vs 20,0 ± 18,9% (p = 0,001).

Drugorzędowy punkt końcowy: angiograficznie restenozę w stencie stwierdzono u 2 (5,1%) chorych w grupie z implantowanym PES i u 13 (35,0%) w grupie z wszczepionym BMS (p < 0,01). Późna utrata świtała (late lumen loss, LLL) w stencie wyniosła 0,1 ± 0,6 mm w grupie z implantowanym PES i 1,01 ± 1,01 mm w grupie z implantowanym BMS (p < 0,01). Podobne różnice odnotowano w segmencie – 0,1 ± 0,9 mm vs 1,07 ± 1,09 mm odpowiednio w grupach (p < 0,01).

W czasie leczenia szpitalnego zmarł jeden chory z implantowanym PES, a w ciągu 7 mies. zmarło 3 chorych, którym wszczepiono BMS. Nie stwierdzono ponownych zawałów. Zabieg TLR wykonano u 5% chorych w grupie stentu TAXUS i u 32,5% chorych w grupie stentu EXPRESS (p = 0,01).

 

Implantacja PES jest korzystniejsza niż BMS w redukcji hiperplazji neointimy u chorych ze STEMI.