Chorzy z pośrednim ryzykiem byli randomizowani do grupy leczonej w oddziale szybkiej diagnostyki omdleń n=51 lub byli kierowani do oddziłu ratunkowego n=52. W grupie oddziału diagnostyki omdleń do szpitala skierowano n=22 chorych zwolniono do domu n=29 chorych. W grupie oddziału ratunkowego do szpitala skierowano n=51 chorych, jednego odesłano do domu. Wszystkich chorych obserwowano przez okres 2 lat.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: prawidłowość rozpoznań w poszczególnych oddziałach.

Drugorzędowy punkt końcowy: ostateczne rozpoznanie i długość pobytu w szpitalu oraz zgony w obserwacji 2-letniej.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: Przypuszczalne rozpoznanie postawiono u 34(67%) chorych w oddziałe omdleń i u 5(10%) w oddziale ratunkowym p<0.001.

Drugorzędowy punkt końcowy: Do szpitala skierowano n=22(43%) chorych z oddziału omdleń i n=51(98%) chorych z oddziału ratunkowego p<0.001. Długość pobytu w szpitalu łącznie zredukowano z 140 do 64 dni. W obserwacji 2-letniej liczba chorych wolna od omdleń wyniosła 88% vs 89% p=0.72 w grupach odpowiednio.

 

Tworzenie oddziałów diagnostyki omdleń jak pokazało badanie poprawia diagnostykę i redukuje przyjęcia do szpitala i długość pozostawania w nim bez wpływu na nawroty omdleń i zgony w grupie pośredniego ryzyka. Obserwacje tego badania są znaczące dla tworzenia oddziału diagnostyki omdleń w celu lepszego wykorzystania środków ubezpieczeniowych.