Średni wiek chorych wynosił 63 lata, 58% badanych stanowili mężczyźni. Średni BMI – 33,6 kg/m2, średni obwód brzucha u mężczyzn – 114 cm, u kobiet – 109 cm, średnia wartość BP – 138/78 mmHg, HR – 71 bpm. Stężenia poszczególnych parametrów lipidowych były porównywalne w grupach.
Badanie przerwało 42,3% chorych w grupie placebo i 40,2% chorych w grupie leczonej sibutraminą. Największą różnicę w masie ciała pomiędzy grupami obserwowano po roku leczenia (1,7 kg), a średnia różnica przez cały okres badania wynosiła 0,7 kg. W grupie leczonej obserwowano wzrost ciśnienia tętniczego (średnia różnica dla SBP 0,3–1,7 mmHg, a dla DBP 0,6–1,4 mmHg) i czynności serca (średnia różnica 2,2–3,7 bpm).
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił istotnie statystycznie częściej w grupie leczonej sibutraminą u 561 chorych (11,4%), w porównaniu z 490 chorymi (10,0%) w grupie placebo (HR 1,16%; 95% CI 1,03–1,31; p=0,02). Zawał i udar niezakończone zgonem wystąpiły również istotnie statystycznie częściej w grupie leczonej sibutraminą. Zawał rozpoznano u 200 v. 159 chorych (HR 1,28; p=0,02), a udar u 127 v. 95 chorych (HR 1,36; p=0,03). Natomiast z przyczyn sercowo-naczyniowych zmarła porównywalna liczba chorych (223 v. 229 chorych odpowiednio w grupach).
Nie wykazano różnic pomiędzy grupą leczoną i placebo w podgrupie chorych z DM i CVD, natomiast wyniki uzyskane dla grupy DM+CVD były podobne w całej badanej grupie.
Drugorzędowy punkt końcowy: zmarła porównywalna liczba chorych w grupach, 418 chorych w grupie leczonej sibutraminą i 404 chorych w grupie placebo (p=0,54)
Wnioski
U otyłych chorych ze współistniejącymi chorobami sercowo-naczyniowymi długoterminowe leczenie sibutraminą wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia zawału serca i udaru, jednak bez większego ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i innych.