Randomizacja chorych do grupy, w której implantowano SES (Cypher) (n = 98), lub do grupy, w której wszczepiano stent metalowy (bare metal stent, BMS) (Bx-Velocity) (n = 102). Wszyscy chorzy otrzymywali 100 mg ASA, klopidogrel w dawce nasycającej 300–375 mg na 24 godz. przed zabiegiem, a następnie 75 mg dziennie przez 6 mies. W czasie zabiegu stosowano UFH i w zależności od sytuacji klinicznej antagonistów receptora GP IIb/IIIa. Zmianę stentowano 1 lub 2 stentami. Badania kontrolne przeprowadzano po 30 dniach, po 8 i 12 mies. Kontrolne badanie angiograficzne wykonywano po 8 mies.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: późna utrata światła (late lumen loss, LLL) w segmencie po 8 mies.
Drugorzędowy punkt końcowy: angiograficznie LLL w stencie, częstość występowania restenozy w stencie. Klinicznie ponowna rewaskularyzacja miejsca (target lesion revascularization, TLR) i naczynia (target vessel revascularization, TVR), poważne niepożądane zdarzenia sercowe (major adverse cardiac events, MACE) po 8 i 12 mies. Analiza retrospektywna zakrzepicy w stencie wg definicji ARC (Academic Research Consorcium).

Średni wiek chorych wynosił 66 lat, mężczyźni stanowili 64% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 94% chorych, niestabilną dusznicę bolesną u 26%, przebyty zawał u 34%, przebyte pomostowanie tętnic wieńcowych (coronary aortic bypass graft, CABG) u 4%, hiperlipidemię u 81%. Palacze – 19% badanych. Cukrzyca leczona insuliną występowała u 42% chorych, lekami doustnymi u 41% i dietą u 17%. Zmianę w tętnicy zstępującej przedniej odnotowano u 32% chorych, w tętnicy okalającej u 44%, w prawej tętnicy wieńcowej u 24%. Zmiany typu B2/C zaobserwowano u 91% chorych. Średnia długość zmiany wynosiła 11 mm. Średnia liczba implantowanych stentów – 1,2 na jednego chorego.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: LLL w segmencie była istotnie statystycznie mniejsza w grupie z implantowanym SES – 0,17 ± 0,45 mm w porównaniu z 0,75 ± 0,59 mm w grupie BMS (p < 0,0001).
Drugorzędowy punkt końcowy: LLL w stencie w grupie z implantowanym SES wyniosła 0,22 ± 0,47 mm w porównaniu z 0,99 ± 0,57 mm w grupie z wszczepionym BMS (p < 0,0001). Zarówno na końcu proksymalnym (p = 0,0002), jak i dystalnym (p = 0,0004) LLL była istotnie statystycznie mniejsza w grupie z implantowanym SES. Średni wymiar światła w stencie w grupie z implantowanym SES wynosił 2,18 ± 0,56 mm vs 1,46 ± 0,64 mm w grupie BMS (p < 0,0001). Restenozę w stencie stwierdzono u 6 (8,8%) chorych w grupie z implantowanym SES w porównaniu z 32 (42,1%) chorymi, którym wszczepiono BMS (p < 0,001).
Klinicznie MACE po 8 mies. stwierdzono u 14,7% chorych w grupie z implantowanym SES i u 29,5% w grupie z wszczepionym BMS (p = 0,02). Główna różnica dotyczyła liczby ponownych TLR, które wykonano u 2 vs 17 chorych odpowiednio w grupach (p < 0,001). Po 12 mies. MACE wystąpiły u 14,7 vs 35,8% chorych, a różnica w liczbie wykonanych TLR była jeszcze większa, gdyż wykonano je u 3 vs 24 chorych odpowiednio w grupach.
Nie obserwowano zakrzepicy ostrej i podostrej. Większość chorych było leczona dwoma lekami przeciwpłytkowymi dużej niż zakładają rekomendacje, ponieważ w 8. mies. klopidogrel stosowało 90% chorych w grupie z implantowanym SES i 87% chorych w grupie z wszczepionym BMS, przy czym prawie wszyscy chorzy stosowali ASA. Według definicji ARC pewną zakrzepicę w stencie obserwowano u 2 chorych z implantowanym BMS, prawdopodobną u 2 chorych z implantowanym SES, możliwą zakrzepicę w stencie u 2 chorych z implantowanym SES i u 1 chorego z wszczepionym BMS.