Implantacja system ICD często wiąże się z powikłaniami przy implantacji elektrod, powikłaniami chirurgicznymi. Implantacja ICD dotyczy młodych ludzi, często sam układ analizujący wywołuje niepotrzebne wyładowania, jak również nie jest stosowany w celach profilaktycznych. Po badaniu SCD-Heft i MADIT II liczba osób z wskazaniami do ICD jest zawężona. Celem pracy było porównanie skuteczności podskórnego systemu ICD z stosowanym ICD implantowanym przezskórnie do jam serca.

Chorzy w wieku >18 rż z wskazaniami do implantacji ICD. Zgoda chorego na nowy sposób leczenia.

Chorzy byli randomizowani do implantacji ICD przez żylnie z dostępu podobojczykowego n=27 chorych lub implantacja systemu podskórnie n=26 chorych. S-ICD implantowany jest powyżej nacięcia wzdłuż 5 przestrzeni międzyżebrowej po niżej dołu [pachowego (w ICD implantowanym przezżylnie układ umiejscawia się w dole podobojczykowym). Elektrodę umieszcza się podskórnie za pomocą nakłucia około 2 cm od brzegu mostka po stronie lewej z centrum w 4 przestrzeni międzyżebrowym. System podskórny wymaga około 80 J na wywołanie defibrylacji, ale można obniżać próg stymulacji do 10 J w zależności od pacjenta.

W czasie implantacji systemu S-ICD (subcutaneous - ICD) i TV-ICD (transvenous -ICD) nie było powikłań.

Średnia energia defibrylacji u chorych z TV-ICD wyniosła 11.1 J (n=49 wyładowań) i 36.6 J (n=49 wyładowań) dla S-ICD.

Zaobserwowano brak skuteczności zarówno systemu TV-ICD i S-ICD w jednym przypadku.

WNIOSKI: System S-ICD implantuje się szybciej niż system TV-ICD. System jest porównywalny z system TV-ICD, chociaż wymaga większej energii wyładowania.