Raloksyfen jest niesterydowym selektywnym modulatorem receptora estrogenowego stosowanym w zapobieganiu osteoporozie u kobiet w okresie pomenopauzalnym, W czasie leczenia raloksyfenem dochodzi do wzrostu poziomu lipidów, fibrynogenu i homocysteiny. W analizie badania MORE, w którym stosowano raloksyfen, nie stwierdzono wpływu leku na redukcję zdarzeń sercowo-naczyniowych, ale w grupie kobiet z czynnikami ryzyka obserwowano trend w kierunku zmniejszenia liczby zdarzeń.

Grupę badaną stanowiło 10 101 kobiet w wieku > 55. roku życia, w okresie postmenopauzalnym, z udokumentowaną chorobą wieńcową (coronary heart disease, CHD) lub będące w grupie ryzyka rozwoju choroby wieńcowej.

Randomizacja do grupy leczonej 60 mg raloksyfenu w dawce dziennej (Evista) (n = 5044 chorych) lub do grupy przyjmującej placebo (n = 5057 chorych). Wizyty kontrolne 2 razy w roku. Badanie EKG po 2 i 4 latach oraz po zakończeniu obserwacji. Badanie kliniczne i mammograficzne sutka co 2 lata. Ocena lipidów po roku i po 5 latach obserwacji.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgon z przyczyn sercowych lub zawał, lub hospitalizacja z powodu ostrego zespołu wieńcowego innego niż zawał serca, rak sutka.

Drugorzędowy punkt końcowy: udar, zakrzepica żylna.

Średni wiek badanych na początku badania wyniósł 67,5 roku, kobiety > 70. roku życia stanowiły – 39% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 78% badanych, dusznice bolesną u 50%, cukrzyce u 46%, hiperlipidemię u 74%. Palaczki tytoniu – 12% badanych. Średnia wartość BMI – 29 kg/m², obwód talii – 94 cm. Średnia wartość BP – 145/82 mm Hg.

Średni czas po menopauzie – 19 lat. Wskaźnik ryzyka choroby sercowo-naczyniowej – 7,9. Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił z podobną częstością w grupie kobiet leczonych raloksyfenem i w grupie placebo – 533 (2,06%) badanych vs 553 (2,16%) badanych (HR 0,95; 95% CI 0,84-1,07; p = 0,40). Poszczególne składowe punktu końcowego nie różnicowały grup: zgon z przyczyn wieńcowych – 253 (0,95%) chorych w grupie raloksyfenu vs 273 (1,03%) kobiet w grupie kontrolnej (p = 0,31), zawał niezakończony zgonem – 183 (0,69%) vs 208 (0,80%) (p = 0,16) i hospitalizacja z powodu ostrego zespołu wieńcowego 169 (0,64%) vs 185 (0,71%) (p = 0,34). Raloksyfen istotnie statystycznie zredukował ryzyko rozwoju inwazyjnego raka sutka. Raka rozpoznano u 40 (0,15%) kobiet w grupie raloksyfenu i u 70 (0,27%) kobiet w grupie kontrolnej (p = 0,003). Liczba złamań kręgosłupa była istotnie statystycznie mniejsza w grupie leczonej raloksyfenem – 64 (0,20%) vs 97 (0,37%) (p = 0,007).

Drugorzędowy punkt końcowy: liczba udarów była porównywalna w grupach – 249 (0,95%) badanych w grupie raloksyfenu i u 224 (0,86%) badanych w grupie przyjmującej placebo (p = 0,30). Liczba udarów zakończona zgonem była wyższa w grupie raloksyfenu - 59 chorych vs 39 chorych (p = 0,05). Również zakrzepica żylna częściej wystąpiła w grupie leczonej – u 103 (0,39%) chorych vs 71(0,27%) chorych (HR 1,44; 95% CI 1,06-1,95; p = 0,02). Nie wykazano różnic w liczbie rewaskularyzacji czy nietraumatycznych amputacji kończyn. Całkowita śmiertelność była podobna w grupach 554 (2,07%) chorych, w grupie raloksyfenu i 595 (2,25%) chorych w grupie kontrolnej (p = 0,16).

Objawy uboczne w postaci napadowego uczucia gorąca, kurczów łydek i obrzęków obwodowych występowały częściej u leczonych raloksyfenem (p < 0,001). Również częściej stwierdzono chorobę pęcherzyka żółciowego (p = 0,03). W grupie raloksyfenu 22% chorych przerwało stosowanie leku w porównaniu z 20% chorych z grupy kontrolnej (p = 0,01).

Przewlekłe stosowanie raloksyfenu nie wpływa na ryzyko występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych. Korzyść wynikająca z redukcji zachorowań na raka inwazyjnego sutka oraz zmniejszenia częstości patologicznych złamań kręgów jest niestety równoważona przez zwiększone w trakcie terapii ryzyko zakrzepicy żylnej i śmiertelnych udarów mózgu.