Na poczatku badania rozpoznano niewydolność serca u 245 chorych (88 mężczyzn i 157 kobiet). Po okresie średnio 7 lat obserwacji grupa liczyła n=7734 respondentów z czego z rozpoznaną niewydolnością serca było 725 chorych (335 mężczyzn i 390 kobiet) z których 673 kwalifikowano jako pewne a 53 osoby jako prawdopodobne rozpoznanie niewydolności serca. Średnia wieku rozpoznania niewydolności serca wynosiła 82.5 lat dla mężczyzn i 77.5 lat dla kobiet.

Częstość występowania niewydolności serca w 1997, 1998 i 1999 wynosiła 6.4% (5.8-7.0), a po 7 latach obserwacji 7.0%(6.4-7.7). Częstość występowania niewydolności serca w poszczególnych grupach wiekowych w 1998 roku wynosiła: wiek 55-64 lata 0.9%(0.5-1.6), wiek 65-74 lata 4.0%(3.3-4.8), wiek 75-84 lata 9.7%(8.4-11.1) i wieku >85 lat 17.4%(14.8-20.4).

Częstość nowych rozpoznań niewydolności serca wynosiła 14.4/1000 na rok (95%CI;13.4-15.5) i była wyższa dla mężczyzn (17.6/1000 mężczyzn rocznie 95%CI;15.8-19.5) niż dla kobiet (12.5/1000 kobiet rocznie 95%CI;11.3-13.8). Częstość nowych zachorowań w zależności od wieku: wiek 55-59 lata 1.4(0.5-3.3), wiek 60-64 lata 3.1(2.1-4.4), wiek 65-69 lata 5.4(4.1-6.9), wiek 70-74 lata 11.7(9.7-14.0), wiek 75-79 lata 17.0(14.3-20.0), wiek 80-84 lata 30.1(25.8-35.0) wiek 85-89 lat 41.9(35.3-49.4) i wieku >90 lat 47.4(38.6-58.2).

Ryzyko rozwoju niewydolności serca w wieku 55 lat wynosiło 33% dla mężczyzn i 28.5% dla kobiet. Przeżycie po incydencie niewydolności serca wynosiło 86% w obserwacji 30-dniowej, 63% w obserwacji rocznej, 51% w 2-letniej i 35% w okresie 5 lat obserwacji.