W okresie 2 miesięcy analizowano wszystkich chorych zgłaszających się do CCU z następującymi rozpoznaniami: 1.zmiany niedokrwienne w ekg z obniżeniem ST, z przejściowym uniesieniem <20 minut, inwersją załamka T. 2.wzrost markerów uszkodzenia mięśnia sercowego w zakresie troponiny I T. 3.zmiany w tt wieńcowych udokumentowane przez poprzednio stwierdzone zawały, badanie PCI lub rewaskularyzację były wyłączane z badania.

Chorych kwalifikowano jako leczenie agresywne, jeżeli mieli wykonane badanie PCI w ciągu 96 godzin po przyjęciu do szpitala, pozostali kwalifikowani byli do leczenia konserwatywnego mimo, że mogli mieć wykonaną PCI w okresie po 96 godzinach. W grupie chorych było n=564 chorych ≥75 lat i n=1017 chorych <75 rż.

W grupie osób starszych częściej były kobiety (42%vs 27.2% p<0.001), chorzy z nadciśnieniem (70.2 vs 59.2% p<0.001), uprzednio przebytym zawałem serca (40.8% vs 29.3% p<0.001), zażywających aspirynę (49.5 vs 39.2% p<0.001), z obniżeniem ST (53.7 vs 42.8% p<0.001) z wyższymi poziomami troponin (66.3 vs 59.5% p<0.05). Chorzy starsi byli chorymi częściej z grupy wysokiego ryzyka w skali TIMI >5 (36.7 vs 22.2% p<0.001).

W grupie osób starszych rzadziej stosowano heparynę niskocząsteczkową p<0.001, LBA p<0.01, ACEI p<0.001, statyny p<0.001 i inhibitory receptora 2b3a p<0.05.

W porównaniu strategii agresywne leczenie zastosowano u 39% chorych vs 56% chorych w grupie młodszej p<0.001. W ciągu 30 dni obserwacji leczenie inwazyjne zastosowano u 30% chorych w grupie starszej i 48% chorych w grupie młodszej p<0.001. W obserwacji 30-dniowej w grupie starszej stwierdzono zgony 6.4% w grupie starszej i 1.7% w grupie młodszej, zawał serca 7.1 vs 5%, udar 1.3 vs 0.5% odpowiednio.

W analizie wieloczynnikowej niekorzystne zdarzenia sercowe związane były z postępowaniem konserwatywnym OR 2.31 (95%CI;1.2-4.448) i rozpoznanie zawału non-Q OR 2.27 (95%CI; 1.32-3.93).