Chorzy w wieku < 65 lat stanowili 52% badanych, mężczyźni – 78%. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 64% chorych, dusznicę bolesną niestabilną u 23%, przebyty zawał u 57%, przebytą rewaskularyzację u 35%, niewydolność serca u 29%, komorowe zaburzenia rytmu u 10%. Dawkę 1000 mg ranolazyny dwa razy dziennie otrzymywało 58% chorych, 750 mg dwa razy dziennie 28% i 500 mg dwa razy dziennie 14%. Średni okres obserwacji wynosił 2,8 roku.
Po dwóch latach leczenie przerwało 72 chorych (9,7%) z powodu poważnych objawów ubocznych. Najczęstszymi objawami ubocznymi były: nasilenie dusznicy bolesnej u 14,9% chorych, zawroty głowy u 11,8%, zaparcia u 10,9%, obrzęki obwodowe u 8,3%, dusznica niestabilna u 7,1% i zmęczenie 7,0%. W analizie wieloczynnikowej, czynnikami niezależnymi związanymi z poważnymi objawami ubocznymi wymagającymi odstawienia leku był wiek ≥ 64 lat (RR 2,32; 95% CI 1,49–3,61; p < 0,001) i niewydolność serca (RR 0,55; 95% CI 0,32–0,94; p = 0,03).
Zaobserwowano wydłużenie QTc o 2,4 ms, wyjściowo 419,9 ms, w czasie leczenia 422,3 ms (QTc wyliczano w oparciu o wzór Fridericia: QTc = k3√p, gdzie k – stała, p – częstość pracy serca).
W okresie obserwacji zmarło 64 chorych, w czasie trwania badań MARISA i CARISA zmarło 4 chorych, co daje 68 zgonów w czasie 2372 pacjentolat, ze śmiertelnością roczną 2,8%. Z przyczyn sercowo-naczyniowych zmarło 54 chorych, w tym z powodu zawału serca 23 chorych, nagłego zgonu sercowego 15 chorych, w przebiegu tachyarytmii komorowej 4, z innych przyczyn 12. Zgony niesercowe stwierdzono u 14 chorych.
Wnioski
Długoterminowe leczenie ranolazyną jest dobrze tolerowane u chorych wysokiego ryzyka z chorobą wieńcową.
drukuj
