Drugorzędowy punkt końcowy: rimonabant istotnie statystycznie obniżył poziom HbA_1C. W grupie leczonej dawką 20 mg rimonabantu 43% chorych uzyskało poziom HbA_1C < 6,5%, a w grupie przyjmującej placebo – 21% chorych (p < 0,001). W grupie leczonej rimonabantem stwierdzono wzrost stężenia HDL o 0,17 mmol/l vs 0,07 mmol/l w grupie kontrolnej (p < 0,001), a zmiana stężenia TG odpowiednio w grupach – 0,35 mmol/l vs + 0,04 mmol/l (p < 0,001).
Poziom glikemii na czczo uległ obniżeniu w grupie leczonej 20 mg rimonabantu o -0,64 mmol/l, natomiast wzrósł o 0,33 mmol/l w grupie placebo (p < 0,0001). Podobne kierunek zmian dotyczył wahań poziomu leptyny, odpowiednio w grupach -0,3 ng/ml vs + 3,1 ng/ml (p < 0,0001).
Objawy niepożądane występowały częściej po rimonabancie: nudności (12% chorych w grupie leczonej rimonabantem w dawce 20 mg vs 6% chorych w grupie placebo), zawroty głowy (9% chorych vs 5% chorych), biegunka (7% chorych vs 7% chorych), wymioty (6% chorych vs 2% chorych), hipoglikemia (5% chorych vs 2% chorych), osłabienie (5% chorych vs 4% chorych), strach (5,0% chorych vs 3% chorych). Liczba chorych zmniejszających dawki leków przeciwcukrzycowych była istotnie statystycznie niższa w grupie leczonej badanej – 11,9% chorych w grupie stosującej 20 mg rimonabantu dziennie i 7,5% chorych w grupie kontrolnej (p < 0,005).

 

Rimonabant w dawce 20 mg dziennie w połączeniu z dietą i wysiłkiem fizycznym, redukuje masę ciała i poprawia parametry metaboliczne chorych z otyłością i cukrzycą.