Wstęp. Cel badania
Migotanie przedsionków po AMI jest rejestrowane od 5% do 23% chorych w zależności od badania. Zgony u chorych z AMI i AF występują dwukrotnie częściej niż u chorych z AMI bez AF. W zaleceniach proponuje się stosowanie leków doustnych antykoagulacyjnych u chorych wysokiego ryzyka. W zaleceniach ACC/AHA proponuje się stosowanie antykoagulantów u chorych z AMI i uniesieniem ST, natomiast w ESC raczej ASA i tienopirydyny bez wskazywania antykoagulantów. Celem pracy była ocena leczenia lekami doustnymi antykoagulacyjnymi chorych z AMI i AF.
REJESTR chorych z zawałem mięśnia sercowego.
Pośród 82565 chorych przyjętych po raz pierwszy do leczenia szpitalnego z powodu AMI w latach 1995-2002, 7.6% miało AF n=6257 chorych. Spośród chorych z AF przy przyjęciu do szpitala 78% chorych miało rozpoznane AF. W grupie tej 29% chorych n=1848 otrzymało leki doustne antykoagulacyjne, 60% chorych n=3768 ASA i/lub tienopirydyny i 11% chorych n=659 nie otrzymało żadnych leków. Największa liczba zgonów była w grupie, która nie otrzymała żadnego leczenia 45% chorych n=297, w grupie leczonej ASA i/lub tienopirydynami zmarło 31% chorych n=1183 i w grupie leczonej lekami doustnymi 22% chorych n=414. W pracy przeanalizowano grupę chorych otrzymujących leczenie, przyjmując, że grupa w której nie podejmowano leczenia była grupą wysokiego ryzyka z powodu współistniejących chorób i były przeciwwskazania do leczenia.
Grupa otrzymująca ASA/tienopirydyny była starsza wiekowo (79.1 lat vs 74.9lat p<0.001) w porównaniu do grupy otrzymującej antykoagulanty. W grupie ASA/tienopirydyny częściej występowały choroby płuc (8.4% vs 6.8% chorych p=0.04), nowotwory w ciągu ostatnich 3 lat (5.3% vs 3.7% chorych p=0.012), natomiast rzadziej przebyty udar (18.5% vs 22.5% chorych p<0.001) i rewaskularyzacje (7.0% vs 12.1% chorych p<0.001). Przy przyjęciu 3.8% chorych otrzymywało leki doustne antykoagulacyjne z grupie ASA/tienopirydyny i aż 45.7% chorych z grupy leczenia doustnego p<0.001. Przy opuszczaniu szpitala chorzy z grupy leków doustnych częściej mieli stosowane ACEI, LBA, digoksynę, leki obniżające lipidy, długodziałające Nt.
W obserwacji 30-dniowej zgony w grupie ASA/tienopirydyny 6.1% vs 4.1% chorych z grupy leków doustnych antykoagulacyjnych p=0.002, a po roku odpowiednio 31.4%(1183 zgony) vs 22.4%(414 zgonów) p<0.001.
W analizie wieloczynnikowej leczenie doustnymi lekami antykoagulacyjnymi związane było z redukcją śmiertelności o 29% RR 0.71 (95%CI;0.56-0.91). Redukcja śmiertelności wynikała głównie z mniejszej ilości zgonów w grupie leczonej lekami doustnymi antykoagulacyjnymi z powodu choroby wieńcowej (55.6% vs 62% chorych) i udaru mózgu (5.7% vs 7.5% chorych). W analizie podgrup korzyść z włączenia leczenia lekami doustnymi odnieśli przede wszystkim chorzy <75rż, mężczyźni, bez przebytego udaru i zawału serca, z wydolnością serca, bez nadciśnienia i cukrzycy oraz po przebytych rewaskularyzacjach.
Wnioski
W codziennej praktyce stosowanie leków antykoagulacyjnych jest rzadkie i dotyczy 30% chorych z AMI i AF, pomimo że doustne leki antykoagulacyjne powodują względne obniżenie o 29% a bezwzględne o 7% śmiertelności w obserwacji rocznej. Wyniki potwierdzają korzystną rolę leków antykoagulacyjnych u chorych z AMI i AF.
Stenestrand U, Lindback J, Wallentin L; RIKS-HIA Registry. Anticoagulation therapy in atrial fibrillation in combination with acute myocardial infarction influences long-term outcome: a prospective cohort study from the Register of Information and Knowledge About Swedish Heart Intensive Care Admissions (RIKS-HIA). Circulation. 2005 Nov 22, 112(21), 3225-3231. [PMID]: 16301355.
drukuj
