Migotanie komór jest główną przyczyną nagłych zgonów u chorych z przewlekłymi chorobami sercowo-naczyniowymi. Specjalistyczne postępowanie medyczne (advanced cardiac life suport, ACLS) i wczesna defibrylacja poprawiły przeżywalność chorych, chociaż mniej niż połowie z nich przywrócono czynność serca w warunkach przedszpitalnych. W grupie chorych przyjetych do szpitala ciężkie uszkodzenia neurologiczne w czasie zatrzymania serca są powodem zgonów w trakcie hospitalizacji. W badaniach klinicznych wykazano, że wprowadzenie chorego w stan hipotermii (33^oC) po resuscytacji, z utrzymywaniem tego stanu przez 12–24 godziny poprawia funkcje neurologiczne. Dlatego, jeżeli punktem wyjścia było migotanie komór, zaleca się stosowanie hipotermii u chorych w śpiączce po resuscytacji. Optymalny czas oraz sposób wprowadzania chorego w stan hipotermii pozostaje sprawą otwartą.

 

Ocena wyników leczenia po wdrożeniu hipotermii przez zespół paramedyczny bezpośrednio po resuscytacji lub w warunkach szpitalnych.

Grupę badaną stanowiło 234 chorych w wieku ≥15 lat, po zatrzymaniu serca trwającym >10 minut w przebiegu migotania komór, z przywróconą czynnością serca, z SBP >90 mmHg, z dostępem naczyniowym.

Randomizacja do grupy, w której zespół paramedyczny rozpoczynał podawanie leków celem obniżenia temperatury ciała (n=118) lub do grupy, w której obniżanie temperatury ciała rozpoczynano w szpitalu (n=116). W drodze do szpitala podawano roztwór Ringera schłodzony do temperatury lodu (<8^oC) w ilości 100 ml/min, do łącznej objętości 2 litrów. Jeżeli wystąpiły objawy obrzęku płuc podawano dożylnie furosemid. Po przybyciu do szpitala podawano dodatkowo schłodzony płyn Ringera w dawce 10–20 ml/kg. Celem zniesienia drżenia mięśniowego chorym podawano dożylnie midanium (0,1 mg/kg) i pankuronium (12 mg). Chorych wentylowano czystym tlenem. U chorych z SBP <90 mmHg stosowano wlew epinefryny, celem osiągnięcia docelowej wartości 100 mmHg. Temperaturę ciała mierzono termometrem usznym. W grupie chorych, w której leczenie rozpoczynano w szpitalu, schłodzony płyn Ringera w ilości 2 litrów podawano we wlewie 40 ml/kg. Wszyscy chorzy byli leczeni w oddziałach intensywnego nadzoru. Dążono do utrzymania temperatury ciała w granicach 33^oC przez 24 godziny. Chorych okładano workami z lodem. W warunkach szpitalnych temperaturę ciała mierzono w pęcherzu moczowym. Po 24 godzinach temperaturę ciała podnoszono o 0,25^oC co godzinę

Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba chorych wypisanych ze szpitala w dobrym stanie klinicznym.

Drugorzędowy punkt końcowy: temperatura ciała po przybyciu do szpitala, rozwój obrzęku płuc przed przybyciem do szpitala, ponowne zatrzymanie pracy serca w warunkach przedszpitalnych

Średni wiek chorych wynosił 63 lata, 85% badanych stanowili mężczyźni. Zatrzymanie serca w obecności świadków w 86% przypadków, rozpoczęcie procedur resuscytacyjnych przez przypadkowego świadka w 68% przypadków. Czas od zatrzymania serca do zgłoszenia telefonicznego – 2 minuty, od otrzymania zgłoszenia do przyjazdu zespołu paramedycznego – 8,5 minuty i od przybycia do uzyskania czynności serca – 15 minut. W okresie do przyjazdu do szpitala średnio przetoczono 1 litr płynu Ringera.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: szpital opuściło 56 chorych w grupie leczonej w warunkach przedszpitalnych i 61 chorych w grupie leczonej po przybyciu do szpitala (p=0,433). Do domu wypisano odpowiednio w grupach 24 v. 34 chorych, do dalszej rehabilitacji 32 v. 27 chorych. Zmarło 62 chorych w grupie leczonej w warunkach przedszpitalnych i 54 chorych leczonych po przybyciu do szpitala.

Drugorzędowy punkt końcowy: średnia temperatura ciała po przybyciu do szpitala wynosiła 34,4^oC w grupie otrzymującej schłodzony płyn Ringera w drodze do szpitala i 35,2^oC w grupie nieleczonej (p=0,001). 60 minut po przybyciu do szpitala temperatura ciała chorych była porównywalna (34,7^oC). Temperatura ciała przez następne 24 godziny pozostawała stała i porównywalna w grupach. U żadnego chorego nie obserwowano obrzęku płuc; nie nastąpiło także ponowne zatrzymanie serca.

 

Podawanie schłodzonego roztworu Ringera w warunkach przedszpitalnych, celem wprowadzenia chorych w hipotermię, nie poprawia wyników leczenia chorych po zatrzymaniu serca w przebiegu migotania komór, w porównaniu z leczeniem rozpoczętym w warunkach szpitalnych.