U chorych z chorobą wieńcową obserwuje się dysfunkcję lewej komory związaną z niekorzystnym remodelingiem i zwiększeniem objętości jamy lewej komory. W dalszym etapie dochodzi do poszerzenia pierścienia mitralnego i przemieszczenia mięśni brodawkowatych. Zmiany te prowadzą do czynnościowej niedomykalności mitralnej. W końcowym okresie, wzrost przeciążenia lewej komory wiąże się z jej dalszym rozstrzeniem i nasileniem stopnia niedomykalności. Poza leczeniem farmakologicznym proponuje się leczenie kardiochirurgiczne z operacją naprawczą zastawki lub jej wymianą. Nową strategią postępowania jest implantacja urządzenia Coapsys. Jest ono zbudowane z dwóch płytek umieszczanych na ścianie tylnej i przedniej. Pytki połączone są elastyczną struną. Po umieszczeniu płytki na powierzchni nasierdzia, pomiędzy mięśniami brodawkowatymi, strunę przeprowadza się przez jamę lewej komory na ścianę przeciwległą. Geometrię lewej komory reguluje się wydłużając lub skracając odległość pomiędzy płytkami na podstawie obrazów echokardiograficznych uzyskanych w czasie zabiegu.

 

Ocena stopnia poprawy klinicznej po implantacji urządzenia Coapsys.

Grupę badaną stanowiło 165 chorych kierowanych do planowego zabiegu pomostowania wieńcowego, z rozpoznaną umiarkowaną lub ciężką czynnościową niedomykalnością mitralną, z EF ≥25%.

Randomizacja do grupy kierowanej do planowego zabiegu pomostowania wieńcowego (coronary artery bypass grafting, CABG) i zabiegu naprawczego zastawki mitralnej (n=149) lub tylko do samego CABG (n=16). W pierwszej grupie urządzenie Coapsys implantowano u 74 chorych, w drugiej grupie – u 8 chorych. Łącznie Coapsys implantowano u 82 chorych, a 83 chorych stanowiło grupę kontrolną. Chorzy kontrolowani byli corocznie. Badanie przerwano przed planowanym zakończeniem.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: wszystkie zgony, MACE (major adverse cardiac events); zgon, udar, zawał, ponowna operacja i dysfunkcja urządzenia.

Drugorzędowy punkt końcowy: klasa niewydolności serca NYHA.

Średni wiek chorych wynosił 65 lat, 76% badanych stanowili mężczyźni. Przebyty zawał stwierdzono u 62%, przebytą PCI u 17%, niewydolność serca u 65%, migotanie przedsionków u 21%, niewydolność nerek u 25%, cukrzycę u 48%, chorobę naczyń obwodowych u 21%. Średnia wartość EF – 37%.

W I lub II klasie NYHA było 51% chorych, w III klasie 49%. W krążeniu pozaustrojowym operowano 59% chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po 2 latach obserwacji w grupie z implantowanym urządzeniem Coapsys żyło 87% chorych, w grupie kontrolnej 77% (HR 0,42; 95% CI 0,2–0,87; p=0,038). MACE nie stwierdzono u 76% v. 63% chorych odpowiednio w grupach (HR 0,46; 95% CI 0,26–0,75; p=0,022).

Drugorzędowy punkt końcowy: w I lub wyższej klasie NYHA po roku i 2 latach obserwacji było 70,6% i 79,4% chorych, a w grupie kontrolnej 65,9% i 72% chorych.

 

U chorych z istotną czynnościową niedomykalnością lewej komory rewaskularyzacja i zmiana geometrii lewej komory poprawia przeżycie w większym stopniu niż sam zabieg kardiochirurgiczny i zmniejsza liczbę zdarzeń niepożądanych. Wyniki badania potwierdzają korzyść ze strategii zmiany kształtu lewej komory u chorych z niewydolnością serca.