Biokompatybilne polimery pierwszej generacji używane do powlekania stentów były odpowiedzialne za występowanie reakcji alergicznych i zapalnych, które w połączeniu z niekompletną endotelizacją stentu odpowiadały za wczesną i późną zakrzepicę w stencie. Polimery nowej generacji są bezpieczniejsze i w mniejszym stopniu odpowiadają za powikłania zakrzepowe. W stencie Resolute, pokrytym zotarolimusem, stosuje się mieszaninę polimeru hydrofilnego, biokompatybilnego przylegającego do powierzchni nabłonka i polimeru hydrofobowego pokrywającego stent i uwalnianego ze stałą szybkością ze zbiorniczków zlokalizowanych na ramionach stentu.

Ocena stentu Resolute pokrytego zotarolimusem implantowanego u kolejnych chorych kierowanych do angioplastyki wieńcowej, w porównaniu ze stentem pokrytym ewerolimusem.

Grupę badaną stanowiło 2292 chorych ze stabilną dusznicą bolesną lub ostrym zespołem wieńcowym. W badaniu angiograficznym co najmniej jedna zmiana ze zwężeniem >50% w naczyniu o wymiarze 2,25–4,0 mm. Nie było ograniczeń co do ilości zmian w naczyniach, ich długości lub liczby implantowanych stentów.

Randomizacja do grupy, w której implantowano stent pokryty zotarolimusem (n=1140 chorych, n=1661 zmian) lub stent pokryty ewerolimusem (n=1152 chorych, n=1705 zmian). Zabieg wykonywano typowo, a bezpośrednie stentowanie nie było przeciwwskazane. W przypadku zmian mnogich stosowano jeden rodzaj stentu. Zabiegi wykonywano jednoczasowo, chociaż można było je wykonać etapami stosując ten sam rodzaj stentu. Wszyscy chorzy otrzymywali 75 mg ASA i 300-600 mg klopidogrelu przed zabiegiem. Po zabiegu stosowano przewlekle ASA w dawce 75 mg, a klopidogrel w dawce 75 mg przez okres co najmniej 6 miesięcy. Ocen zmian w naczyniach wieńcowych dokonywano z użyciem systemu SYNTAX. Kontrolne badania po 1., 6. i 12. miesiącu, a następnie corocznie przez 5 lat. Kontrolne badanie angiograficzne po 13 miesiącach wykonano w podgrupie 20% chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: brak korzyści z zastosowanego leczenia (target lesion failure, TLF) jako punkt złożony: zgon sercowy, zawał lub klinicznie istotne niedokrwienie wymagające rewaskularyzacji w zakresie stentowanego naczynia w okresie 12 miesięcy.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgon, zawał lub ponowna rewaskularyzacja, MACE (major adverse cardiac events) oraz zakrzepica w stencie według definicji Academic Research Consortium.

Średni wiek chorych wynosił 64 lata, 77% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 71% chorych, przebyty zawał u 29,5%, przebytą PCI u 32%, przebyte CABG u 10%, cukrzycę u 23%, hiperlipidemię u 66%. Palacze – 26,5% badanych.

Dusznicę bolesną stabilną rozpoznano u 35% chorych, niestabilną u 19%, zawał serca u 34%. Choroba wielonaczyniowa u 59% chorych. 2,5% zmian było zlokalizowanych w pniu lewej tętnicy wieńcowej, 51% w gałęzi przedniej zstępującej, 33% w gałęzi okalającej, 39% w prawej tętnicy wieńcowej i 2,5% w pomostach. Zmiany w naczyniach wieńcowych w systemie SYNTAX – 14,5 punktu. Zmiany o długości >18 mm stwierdzono w 20% przypadków, zmiany w bifurkacjach w 17%, restenoza w 8%, w małych naczyniach (≤2,75 mm) w 12%, całkowite zamknięcie naczynia w 17%. Średnio implantowano 1,9 stentu u jednego chorego, o średniej długości 36 mm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: TLF stwierdzono u 92 chorych (8,2%) w grupie z implantowanym stentem pokrytym zotarolimusem i u 94 chorych (8,3%) w grupie z implantowanym stentem pokrytym ewerolimusem (p=0,94). Zmarło 1,3% v. 1,7% chorych (p=0,61), zawał w zakresie stentowanego naczynia obserwowano u 4,2% v. 4,1% chorych (p=0,92), a rewaskularyzacje w zakresie stentowanego naczynia wykonano u 3,9% v. 3,4% chorych, odpowiednio grupach (p=0,50).

Drugorzędowy punkt końcowy: zmarło 4,2% chorych w grupie z implantowanym stentem pokrytym zotarolimusem i 4,1% chorych w grupie z implantowanym stentem pokrytym ewerolimusem, zawał serca stwierdzono u 13,5% v. 13,6% chorych, a ponowną rewaskularyzację z powodu objawowego niedokrwienia wykonano u 4,9% v. 4,8% chorych. Stwierdzono zgon, zawał lub wykonano ponowną rewaskularyzację (MACE) u 8,7% v. 9,7% chorych odpowiednio w grupach (p=0,42). Zakrzepicę pewną lub prawdopodobną w stencie stwierdzono u 1,6% chorych w grupie z implantowanym stentem pokrytym zotarolimusem i u 0,7% chorych w grupie z implantowanym stentem pokrytym ewerolimusem (p=0,05).

W badaniu angiograficznym stenoza w grupie z implantowanym stentem pokrytym zotarolimusem wynosiła 21,7%, a w grupie z implantowanym stentem pokrytym ewerolimusem 19,8% (p=0,04 dla noninferiority). Późna utrata światła w segmencie była mniejsza w grupie z implantowanym stentem pokryty ewerolimusem – 0,15 mm v. 0,06 mm (p=0,004), a porównywalna w stencie pokrytym zotarolimusem (0,27 mm v. 0,19 mm, p=0,08).

 

Stent nowej generacji pokryty zotarolimusem jest porównywalny (osiągnął kryteria porównywalności) ze stentem pokrytym ewerolimusem w grupie typowych chorych kierowanych do zabiegu angioplastyki wieńcowej.