W badaniach z randomizacją porównujących wyniki rewaskularyzacji inwazyjnej i kardiochirurgicznej nie oceniano leczenia pod kątem wpływu na funkcję lewej komory.

 

Porównanie rewaskularyzacji inwazyjnej z postępowaniem kardiochirurgicznym u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną.

Grupę badaną stanowiło 141 chorych z kardiomiopatią niedokrwienną, z EF < 40% i potwierdzoną w badaniu angiograficznym chorobą wieńcową, kierowanych do leczenia inwazyjnego (percutaneous coronary intervention, PCI) lub do leczenia kardiochirurgicznego (coronary artery bypass grafting, CABG).

Chorych kierowano do PCI (n = 87) lub do CABG (n = 54). W celu porównania danych demograficznych i klinicznych dobrano 55 chorych z grupy PCI, a pozostałych chorych włączono do rejestru.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: ocena funkcji lewej komory w badaniu echokardiograficznym po 12 mies.
Drugorzędowy punkt końcowy: poważne niepożądane zdarzenia sercowe (major adverse cardiac events, MACE) w czasie pobytu szpitalnego (zgony, zawał, ponowna rewaskularyzacja, niewydolność serca wymagająca podawania leków inotropowych i/lub kontrapulsacji wewnątrzaortalnej, zakażenia po zabiegu, niewydolność nerek, poważne krwawienia wymagające podania krwi, powikłania lokalne po leczeniu kardiochirurgicznym, niewydolność oddechowa i powikłania mózgowe), długość pobytu w szpitalu, tolerancja wysiłku w próbie wysiłkowej po 12 mies., klasa dusznicy bolesnej wg CCS i niewydolności serca wg NYHA.

Średni wiek chorych wynosił 60 lat, mężczyźni stanowili 77% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 61% chorych, dusznicę bolesną niestabilną u 72%, przebyty zawał ściany przedniej u 62%, cukrzycę u 25%, hipercholesterolemię u 65% Średnia wartość EF – 32%. Średnia wartość klasy dusznicy bolesnej wg CCS – 2,8. Średnia wartość klasy niewydolności serca wg NYHA – 2,2. Ryzyko zgonu w czasie zabiegu chirurgicznego wg skali Cleveland – 6,2.

W grupie chorych leczonych inwazyjnie zabieg wykonywano średnio na 1,8 naczynia i średnio zaopatrywano 2,2 zmiany u jednego chorego, w 90% przypadków stosując stent metalowy. W grupie leczonej kardiochirurgicznie średnio implantowano 2,8 pomostu u jednego chorego, w 94% przypadkach wykonując pomost tętniczy.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po roku obserwowano podobny wzrost EF w grupach. W grupie leczonej inwazyjnie nastąpił wzrost EF z 31,5 do 37,5%, a w grupie leczonej kardiochirurgicznie wzrost z 33,1 do 37,5% (p = 0,5). Średni wzrost EF wyniósł 6,0% w grupie PCI i 4,4% w grupie CABG (p = 0,12).
Drugorzędowy punkt końcowy: w obserwacji 30-dniowej MACE wystąpiły u 6 (9%) chorych w grupie, w której wykonano PCI, i u 18 (34,6%) chorych w grupie CABG (p < 0,005). W okresie od 30. dnia do 12. mies. MACE stwierdzono u 26 (47,2%) chorych w grupie leczonej inwazyjnie i u 8 (15,4%) chorych w grupie leczonej kardiochirurgicznie (p = 0,0006). Ponowna rewaskularyzacja zostałą przeprowadzona u 11chorych (20%) w grupie PCI, bez rewaskularyzacji w grupie CABG (p = 0,02). Średni czas pobytu szpitalnego w grupie leczonej inwazyjnie, w porównaniu z grupą leczoną kardiochirurgicznie, wynosił 6,8 vs 9,2 dni (p = 0,0001). W obu grupach obserwowano zmniejszenie objawów dusznicy bolesnej, z mniejszą liczbą chorych w grupie leczonej kardiochirurgicznie (p = NS). Objawy niewydolności serca utrzymywały się u 32% chorych w grupie PCI i u 23% chorych w grupie CABG (p = 0,33) po roku obserwacji. Zmianę w teście wysiłkowym obserwowano w grupie leczonej PCI – wzrost o 8,0 MET, w grupie CABG wzrost o 6,0 MET (p = 0,0003).