W obowiązujących rekomendacjach zaleca się prewencję przeciwzakrzepową u chorych po zabiegu na stawie kolanowym, przez co najmniej 10 dni po zabiegu. Ciągły trend do krótszego pobytu szpitalnego powoduje poszukiwanie skutecznego leku antykoagulacyjnego prostego w stosowaniu w leczeniu ambulatoryjnym. Riwaroksaban, doustny bezpośredni inhibitor trombiny, oceniany w badaniach randomizowanych wykazuje wysoką skuteczność przy stosowaniu w dawce dobowej 10 mg.

 

Ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania riwaroksabanu w porównaniu z 30 mg enoksaparyny w prewencji zakrzepicy żylnej u chorych po zabiegach na stawie kolanowym.

Grupę badaną stanowiło 3148 chorych w wieku ≥ 18 lat, kierowanych po planowego zabiegu na stawie kolanowym.

Randomizacja do grupy otrzymującej 10 mg riwaroksaban dziennie (n = 1584 chorych) lub do grupy otrzymującej 30 mg enoksaparyny podskórnie co 12 godz. (n = 1564 chorych). Riwaroksaban podawano 6-8 godz. po zabiegu, a enoksaparynę 12-24 godz. Następne dawki riwaroksabanu podawano codziennie rano, a enoksaparynę dwa razy dziennie. Pomiędzy 11 a 15 dniem obligatoryjnie wykonywano wenografię. Chorych obserwowano przez kolejne 30-35 dni po ostatniej dawce leku.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony: zgony z każdej przyczyny, zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich do 17 dni po zabiegu operacyjnym.

Drugorzędowy punkt końcowy: zatorowość żylna definiowana jako zakrzepica proksymalna żył głębokich, zatorowość płucna i zgon w przebiegu zatorowości, objawowa zakrzepica żył głębokich. W ocenie bezpieczeństwa duże krwawienia do 2 dni po ostatniej podanej dawce leku.

Średni wiek chorych wyniósł 64,5 lat, mężczyźni stanowili 35% badanych. Przebytą zatorowość żylną stwierdzono u 2,2% chorych, przebyte zabiegi ortopedyczne u 32,5%. Średni czas trwania zabiegu 100 min. Średni BMI – 31 kg/m².

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w analizie per-protocol punkt pierwszorzędowy stwierdzono u 58(6,7%) chorych w grupie leczonej riwaroksabanem i u 82(9,3%) chorych w grupie leczonej enoksaparyną (p < 0,0001 dla non-inferiori, p = 0,0362 dla superiori). W analizie intention-to-treat punkt pierwszorzędowy stwierdzono u 67(6,9%) chorych w grupie leczonej riwaroksabanem i u 97(10,1%) chorych w grupie leczonej enoksaparyną (RR 31,4%;95% CI 7,5-49,1%; p = 0,016).

Drugorzędowy punkt końcowy: poważne zdarzenia zatorowe żylne stwierdzono u 11(1,1%) chorych w grupie otrzymującej riwaroksaban i u 15(1,5%) chorych w grupie leczonej enoksaparyną (p < 0,0001 dla non-inferiori, p = 0,456 dla superiori). Duże krwawienia obserwowano u 10(0,7%) chorych leczonych riwaroksabanem i u 4(0,3%) chorych leczonych enoksaparyną (p = 0,109). Nieduże , ale klinicznie istotne krwawienia wystąpiły u 46(3,0%) vs 34(2,3%) chorych odpowiednio w grupach (p = 0,179).

Zdarzenia sercowo-naczyniowe obserwowano u 7(0,5%) chorych w grupie leczonej riwaroksabanem i u 11(0,7%) chorych w grupie otrzymującej enoksaparynę. Wzrost stężenia aminotransferazy alaninowej powyżej górnej normy stwierdzono u 19(1,3%) vs 38(2,6%) chorych odpowiednio w grupach.

Riwaroksaban w dawce 10 mg dziennie podawany doustnie był istotnie skuteczniejszy niż enoksaparyna podawana podskórnie co 12 godz. w prewencji zdarzeń zatorowych żylnych po zbiegu na stawie kolanowym.