Kontrowersyjne wyniki metaanalizy Nissena i Wolskiego wskazują, że leczenie rosiglitazonem wiąże się z 43% wzrostem ryzyka zawału serca. Metaanaliza oparta na wynikach 42 badań randomizowanych, głównie małych populacyjnie, o krótkim czasie trwania, z kilkoma zdarzeniami w okresie obserwacyjnym. W większości badania te nie były zaprojektowane, aby ocenić zdarzenia sercowo-naczyniowe, jak również użyte metody statystyczne nie w pełni weryfikowały uzyskane wyniki.

 

Ocena post hoc wyników badania RECORD z oceną liczby zawałów serca w grupie chorych leczonych rosiglitazonem.

Grupę badaną stanowiło 4447 chorych w wieku 40–75 lat, z cukrzycą typu 2 rozpoznaną według kryteriów WHO, z BMI >25 kg/m², stężeniem hemoglobiny glikowanej (HbA1c) >7,0% i ≤ 9,0% w czasie stosowania maksymalnych dawek metforminy lub pochodnych sulfonylomocznika. Do badania nie kwalifikowano chorych z przebytymi zdarzeniami sercowo-naczyniowymi, niewydolnością serca, chorobami nerek i niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym.

Randomizacja chorych do grupy leczonej rosiglitazonem z metforminą (n=1117) lub rosiglitazonem z pochodnymi sulfonylomocznika (n=1103), lub do grupy leczonej metforminą i pochodnymi sulfonylomocznika (n=2227). Łącznie w grupie otrzymującej rosiglitazon było 2220 chorych. Leczenie rosiglitazonem rozpoczynano od dawki 4 mg dziennie, natomiast leczenie metforminą i pochodnymi sulfonylomocznika (glibenklamid, gliklazyd lub glimepiryd) wdrażano w zależności od decyzji lekarza leczącego. Jeżeli po 8 tyg. leczenia stężenie HbA1c było >7,0%, dawki leków zwiększano do maksymalnej dawki: dla rosiglitazonu – 8 mg, metforminy – 2550 mg, glibenklamidu – 15 mg, gliklazydu – 240 mg i glimepirydu – 4 mg dziennie. W przypadku stwierdzenia stężenia HbA1c ≥8,5% włączano do leczenia trzeci lek lub przechodzono na leczenie insuliną.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: leczenie szpitalne z przyczyn sercowo-naczyniowych lub zgon sercowo-naczyniowy.

Średni wiek chorych wyniósł 58 lat, mężczyźni stanowili 52% badanych. Dusznicę bolesną stwierdzono u 10%, przebyty zawał u 5%. Średni BMI – 31,5 kg/m², średnie stężenie HbA1c – 7,9%.

W grupie leczonej rosiglitazonem i metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika zawał stwierdzono u 64 chorych, a w grupie leczonej metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika u 56 chorych (HR 1,14; 95% CI 0,80–1,63, p=0,47). Ostry zespół wieńcowy obserwowano u 92 vs 88 chorych (HR 1,05; 95% CI 0,78–1,40, p=0,77), ostry zespół wieńcowy i leczenie szpitalne z powodu dusznicy bolesnej u 109 vs 113 chorych (HR 0,98; 95% CI 0,74–1,25, p=0,78), a ostry zespół wieńcowy, leczenie szpitalne z powodu dusznicy bolesnej i rewaskularyzacja zarówno przezskórna, jak i kardiochirurgiczna nastąpiła u 127 vs 128 chorych (HR 0,99; 95% CI 0,78–1,27, p=0,94).

W czasie badania w przebiegu ostrego zawału serca zmarło 7 chorych w grupie leczonej rosiglitazonem i metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika i 10 chorych w grupie leczonej metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika. Nagły zgon sercowy stwierdzono u 8 vs 12 chorych odpowiednio w grupach. Przezskórne zabiegi inwazyjne wykonano u 46 vs 61 chorych w grupie leczonej metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika vs metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika, a kardiochirurgicznie leczono po 27 chorych w grupach.

 

W badaniu nie wykazano różnic w liczbie zawałów serca i innych zdarzeń niedokrwiennych pomiędzy grupą leczoną rosiglitazonem i metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika a grupą leczoną metforminą lub pochodnymi sulfonylomocznika. Również liczba zgonów w przebiegu zawału i innych zdarzeń niedokrwiennych była porównywalna pomiędzy leczonymi grupami.