Celem pracy była ocena użycia propranololu dowieńcowo u chorych kierowanych do zabiegu przezskórnej interwencji na naczyniach wieńcowych, jednocześnie leczonych inhibitorami GP 2b3a.

Chorzy kierowani do zabiegu planowego lub pilnego PCI, bez zawału serca w ciągu ostatnich 24 godzin.

Chorzy randomizowani w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej dowieńcowo propranolol i GP 2b3a lub do grupy otrzymującej roztworu soli i GP2b3a.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zawał po zabiegu na tętnicach wieńcowych, punkt złożony, zgon, zawał lub niedokrwienie zależne od naczynia rewaskularyzowanego (TVR) w obserwacji 30 dniowej.
Drugorzędowy punkt końcowy: złożony, zgon, zawał lub niedokrwienie zależne od naczynia rewaskularyzowanego (TVR) w obserwacji rocznej.

Średni wiek badanych 59 lat. Mężczyźni stanowili 74% badanych. Inne dane porównywalne w grupach. Nie obserwowano różnic w HR i BP po podaniu dowieńcowym propranololu i roztworu soli.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wzrost poziomu CKMB obserwowano u 12.5% chorych w grupie z podaniem dowieńcowym propranololu i u 21.5% chorych w grupie placebo p=0.016. Punkt złożony wystąpił u 13.5% chorych w grupie propranololu i u 22.5% chorych w grupie kontrolnej p=0.01. Nie było zgonów w grupach, jak również bez różnic w liczbie zawałów manifestowanych klinicznie 2.5% chorych w grupie z podaniem propranololu i 1.0% chorych w grupie kontrolnej, jak i w liczbie chorych z niedokrwieniem zależnym od rewaskularyzowanego naczynia 1.0% vs 1.5% chorych w grupach odpowiednio. Zmniejszenie liczby MI obserwowano głównie w podgrupie chorych bez powikłań w czasie zabiegów PCI.

WNIOSKI: Podanie dowieńcowe propranololu łącznie z GP 2b3a u chorych kierowanych do PCI wiąże się z redukcją częstości zawału po zabiegu, ocenianej uwalnianiem CKMB w porównaniu do podawania roztworu soli.