Aspiracja skrzepliny z naczynia odpowiedzialnego za zawał poprawia wyniki leczenia i zmniejsza wielkość zawału, co wykazano w ostatnio publikowanych badaniach. Embolizacja materiałem zakrzepowo-miażdżycowym wiąże się z utrzymywaniem się uniesienia odcinka ST po zabiegu angioplastyki wieńcowej (percutaneous coronary intervention, PCI), większym obszarem uszkodzenia miokardium, przebudową lewej komory i 5-krotnym wzrostem śmiertelności w obserwacji 5-letniej. W badaniu PREPARE u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST segment elevation myocardial infarction, STEMI), użycie systemu PROXIS wiązało się z poprawą przepływu w mikrokrążeniu. Poprawa ta powinna skutkować mniejszym obszarem zawału i lepszymi wynikami leczenia.

 

Ocena wielkości zawału i wyniki leczenia chorych ze STEMI, u których użyto systemu PROXIS podczas angioplastyki naczynia odpowiedzialnego za zawał.

Grupę badaną stanowiło 284 chorych w wieku >18 lat, z objawami STEMI trwającymi <6 godzin, z utrzymującym się uniesieniem odcinka ST ≥0,2 mV w dwóch sąsiadujących odprowadzeniach, z przepływem TIMI 0 lub 1 oraz ze zmianami, w których można było zastosować system PROXIS (zmiany >10–12 mm od ujścia naczynia). Do badania nie włączano chorych po przebytym leczeniu fibrolitycznym i z zapisem EKG utrudniającym interpretację.

Randomizacja do grupy, w której zakładano system PROXIS (n=141) lub do grupy kontrolnej (n=143). Balon w systemie PROXIS jest rozprężany proksymalnie od zmiany. Skrzepliny oraz materiał uwalniany z blaszki miażdżycowej po implantacji stentu aspiruje się przez cewnik, na którym zamocowany jest balon. Wszyscy chorzy otrzymywali 300 mg ASA, klopidogrel w dawce nasycającej 600 mg a następnie 75 mg dziennie, UFH w czasie zabiegu i antagonistów receptora GP IIb/IIIa w zależności od decyzji lekarza prowadzącego zabieg. EKG monitorowano do 6 godzin po PCI. Przepływ TIMI, przepływ tkankowy (myocardial blush grading, MBG) oraz objawy embolizacji oceniano angiograficznie. Po 4–6 miesiącach po PCI masę zawału oceniano rezonansem magnetycznym (cardiovascular magnetic resonance, CMR).

Drugorzędowy punkt końcowy: Wielkość masy zawału. Klinicznie MACCE (major adverse cardiac and cerebral events); zgon, zawał, udar oraz ponowna rewaskularyzacja naczynia (target vessel revascularization, TVR) po 6 miesiącach.

Średni wiek chorych wynosił 59 lat, 84% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 22% chorych, przebyty zawał u 7%, przebytą PCI u 5%, cukrzycę u 7%, hiperlipidemię u 13%, incydenty mózgowe u 3%. Palacze – 61% badanych.

Choroba jednonaczyniowa u 66% chorych, dwunaczyniowa u 26% i trójnaczyniowa u 8%. Zmiana zlokalizowana w gałęzi przedniej zstępującej w 30% przypadków, w gałęzi okalającej w 11% i prawej tętnicy wieńcowej w 59%. Skrzeplinę uwidoczniono u 70% chorych.

Badaniu CMR poddano 96 chorych w grupie, w której wykonano PCI z użyciem systemu PROXIS i 110 chorych, u których postępowano typowo.

Drugorzędowy punkt końcowy: wielkość zawału była porównywalna w grupach i wyniosła 6,1 g/m² w grupie, w której użyto systemu PROXIS i 6,3 g/m² w grupie kontrolnej (p=0,78). Również wielkość frakcji wyrzutowej (po 50%, p=0,46) oraz objętość końcoworozkurczowa (p=0,84) i końcowoskurczowa (p=0,75) były porównywalne w grupach. W analizie wieloczynnikowej użycie systemu PROXIS nie miało wpływu na wielkość masy zawału w porównaniu z grupa kontrolną.

MACCE stwierdzono u 11 chorych w grupie, w której użyto systemu PROXIS i u 15 chorych w grupie kontrolnej (p=0,43) a zgon u 2 v. 4 chorych, odpowiednio w grupach.

Użycie systemu PROXIS u chorych ze STEMI w czasie zabiegu angioplastyki nie zmniejsza obszaru zawałowego, ani nie wpływa na funkcję lewej komory w obserwacji 6-miesięcznej. Nie stwierdzono również lepszych wyników klinicznych w tej grupie chorych w porównaniu z grupą kontrolną.