Po przebytym zawale mięśnia sercowego (acute myocardial infarction, AMI) dochodzi do przebudowy lewej komory, która może prowadzić do skurczowej niewydolności serca. U chorych w starszym wieku dynamika niekorzystnej przebudowy mięśnia lewej komory jest szybsza, co prowadzi do wcześniejszego ujawnienia się niewydolności serca. W badaniach klinicznych wykazano, że leki blokujące enzym konwertujący (ACEI) hamują przebudowę lewej komory u chorych z jej dysfunkcją, podczas gdy jedynie umiarkowany efekt obserwowano u chorych z prawidłową lub nieznacznie upośledzoną funkcją lewej komory. Reprezentacja grupy chorych starszych, powyżej 65. roku życia w dotychczas przeprowadzonych badaniach była niewystarczająca.

Cel badania
Ocena wpływu perindoprilu w dawce 8 mg dziennie na przebudowę lewej komory i przebieg kliniczny choroby u chorych w starszym wieku po przebytym zawale serca (AMI), z zachowaną funkcją lewej komory.

Randomizacja do grupy otrzymującej perindopril (n = 631 chorych) lub grupy placebo (n = 621 chorych). Chorych włączano do badania w okresie 20 dni po przebytym AMI. Chorzy z grupy przyjmującej perindopril stosowali 4 mg leku przez miesiąc, a następnie po 8 mg. Kontrolne badania przeprowadzono po 1, 3, 6, 9 i 12 mies., z kontrolnym badaniem echokardiograficznym po 6 i 12 mies. leczenia.

Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy: zgon, hospitalizacja z powodu pogorszenia wydolności serca, przebudowa lewej komory (wzrost left ventricular end-diastlic volume, LVEDV ≥ 8%).

Drugorzędowy punkt końcowy: zgony z przyczyn sercowych, hospitalizacje z powodu ponownego AMI lub dusznicy bolesnej, częstość ponownej rewaskularyzacji (coronary artery bypass grafting, CABG i percutaneous coronary intervention, PCI).

Średni wiek chorych wyniósł 72 lata, mężczyźni stanowili 65% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 58% chorych, poprzednio przebyty zawał u 11%, przebyte PCI u 3%, cukrzycę u 24%, hiperlipidemię 28%, udar u 6% , chorobę naczyń obwodowych u 7% chorych. Palacze – 19% badanych. Średnia wartość BP – 125/74 mm Hg. Średnia wartość EF – 59%.

Do końcowej oceny zakwalifikowano 445 chorych z grupy perindoprilu i 441 chorych z grupy placebo.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił istotnie statystycznie częściej w grupie otrzymującej placebo. Złożony punkt końcowy wystąpił u 290 chorych (57%) w grupie placebo i u 181 chorych (35%) w grupie leczonej perindoprilem (RR 0,22; 95% CI 0,16-0,28; p < 0,001). Główna różnica dotyczyła odsetka chorych, u których doszło do przebudowy lewej komory przy porównywalnej liczbie zgonów (37 chorych w grupie placebo vs 40 chorych w grupie badanej, p = 0,90) i ponownych hospitalizacji z powodu niewydolności serca (30 chorych vs 22 chorych, p = 0,24). Natomiast przebudowę lewej komory stwierdzono u 126 chorych (28%) w grupie badanej i u 226 chorych (51%) w grupie placebo (p < 0,001). Wzrost objętości lewej komory w grupie placebo obserwowano do 6 mies. (średnio o 3,4 ml), a w następnych 6 mies. wzrost był mniejszy (średnio o 0,6 ml). Natomiast w grupie leczonej perindoprilem dynamika powiększenia LVEDV była porównywalna w poszczególnych okresach obserwacji i na zakończenie okresu obserwacyjnego wzrosła o 0,7 ml.

Korzyść ze stosowanego leczenia odnotowano we wszystkich podgrupach chorych poza podgrupą cukrzyków (p = 0,21).

Drugorzędowy punkt końcowy: nie wykazano różnic pomiędzy grupami w liczbie zgonów z przyczyn sercowych, hospitalizacji z powodu ponownego AMI lub dusznicy bolesnej i częstości rewaskularyzacji (CABG i PCI).

Leczenie perindoprilem starszych chorych po przebytym AMI z zachowaną funkcją lewej komory zmniejsza ryzyko przebudowy lewej komory. Nie wpływa natomiast na przebieg kliniczny choroby w okresie 12-miesięcznej obserwacji.