Wprowadzenie do leczenia stentów pokrytych lekami antyproliferacyjnym (drug eluting stent, DES) dramatycznie zmniejszyło liczbę restenoz w stencie w porównaniu do stentów metalowych. Pomimo powszechnego stosowania DES, restenozę w stencie w dalszym ciągu stwierdza się głównie w grupach wysokiego ryzyka. Cukrzyca jest niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju restenozy w stencie, podobnie jak i zakrzepicy w stencie. Pioglitazon, zaaprobowany do leczenia chorych z cukrzycą typu 2, dodatkowo powoduje zmniejszenie proliferację neointimy po implantacji stentu metalowego (bare metal stent, BMS). Brak jest danych oceniających skuteczność pioglitazonu w zmniejszeniu częstości restenozy w stencie w obserwacjach wieloośrodkowych.

 

Ocena pioglitazonu w zahamowaniu proliferacji neointimy i zmniejszeniu liczby restenoz w stencie.

Grupę badaną stanowiło 97 chorych z rozpoznaną cukrzycą typu 2 i objawową chorobą wieńcową (dusznica bolesna stabilna, niestabilna, zawał serca z uniesieniem i bez uniesienia odcinka ST).

Randomizacja średnio 3 dni po zabiegu inwazyjnym na naczyniach wieńcowych (percutaneous coronary intervention, PCI) do grupy leczonej pioglitazonem w dawce 30 mg dziennie (n = 48 chorych) lub do grupy kontrolnej (n = 49 chorych). U wszystkich chorych implantowano BMS. Wyjściowo i po 6 mies. wykonywano badanie angiograficzne i ultrasonograficzne wewnątrznaczyniowe (intravascular ultrasound, IVUS). Inne leki przeciwcukrzycowe były dozwolone do stosowania celem wyrównania cukrzycy. Badanie kontrolne po 1., 6. i 12. mies. po wykonaniu PCI.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: restenoza w badaniu angiograficznym i liczba ponownych rewaskularyzacji miejsca stentowanego (target lesion revascularization, TLR).

Drugorzędowy punkt końcowy: objętość neointimy lub wskaźnik neointimy (objętość neointimy/objętości stentu × 100) w stencie w badaniu IVUS.

Średni wiek chorych wyniósł 64 lat, mężczyźni stanowili 85% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 60% chorych, przebyty zawał u 21%, przebyte CABG u 4%, dyslipidemię u 58%. Palacze – 52% badanych.

Stabilną dusznicę bolesna rozpoznano u 27% chorych, niestabilną u 23% i zawał serca u 50%. Zmiana zlokalizowana w gałęzi przedniej zstępującej u 40% chorych, w gałęzi okalającej u 23% i w prawej tętnicy wieńcowej u 37%. Średnia długość stentu 17 mm.

Po 6 mies. leczenia średnie stężenie glukozy na czczo, hemoglobiny glikowanej oraz lipidów było podobne w grupach. Również liczba i typ stosowanych leków był podobny w grupach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po 6 mies. restenozę w badaniu angiograficznym stwierdzono u 17,4% chorych w grupie leczonej pioglitazonem i u 35,0% chorych w grupie kontrolnej (p = 0,06). Późna utrata światła (late loss lumen, LLL) wyniosła 0,69±0,52 mm vs 1,00±0,49 mm odpowiednio w grupach (p = 0,02). Ponowną TLR wykonano u 6 chorych w grupie leczonej pioglitazonem i u 15 chorych w grupie kontrolnej (p = 0,04).

Drugorzędowy punkt końcowy: objętość neointimy w badaniu IVUS wyniosła 48,0 mm³ w grupie leczonej pioglitazonem i 62,7 mm³ w grupie kontrolnej (p = 0,07). Wskaźnik neointimy był istotnie statystycznie niższy w grupie leczonej niż w kontrolnej (31,1 vs 40,5%, p = 0,01)

 

Leczenie piogitazonem może powodować supresję proliferacji neointimy w stencie i zmniejszać liczbę ponownych rewaskularyzacji u chorych z cukrzycą typu 2.