Wstęp. Cel badania
Stymulacja prawokomorowa może powodować regionalne zaburzenia ruchomości ściany i być przyczyna zaburzeń hemodynamicznych. Dwukomorowa stymulacja wykazuje redukcję śmiertelności i częstości hospitalizacji jak również poprawę w EF, poprawę tolerancji wysiłku i jakości życia (QofL). Celem pracy było porównanie dwóch typów stymulacji u chorych z napadowym migotaniem przedsionków, z wykonana ablacją łącza av z powodu szybkiej czynności komór.
Chorzy z przewlekłym AF >30 dni, chorzy wymagający ablacji łącza av z powodu szybkiej czynności komór nie reagującej na leczenie farmakologiczne, ograniczenie tolerancji wysiłkowej <450 metrów w teście 6-minutowym, wymagający stałego leczenia farmakologicznego.
Chorzy randomizowani do grupy z implantacją stymulatora do prawej komory n=81 chorych lub implantacji stymulatora dwujamowego n=103 chorych. Chorzy przed implantacją stymulatora mieli wykonywany test korytarzowy, ocenianą EF i oceniali jakość życia w teście kwestionariuszowym. W przypadki stymulatora jednojamowego, elektrodę umieszczano w koniuszku (dwupolarną). W przypadku stymulacji dwubiegunowej elektrodę umieszczano w prawej komorze (dwupolarną) i w zatoce wieńcowej (jednopolarną). Ablację łącza av dokonywano po 4 tygodniach od implantacji stymulatora. Badanie kontrolne po 6 tygodniach, 3 i 6 miesiącach.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany w długości dystansu w teście korytarzowym 6-minutowym w 6 miesiącu po ablacji łącza av.
Drugorzędowy punkt końcowy: Zmiany w ocenie jakości życia oceniane w 6 tygodniu i 3 i 6 miesiącu po ablacji oraz EF oceniana w 6 tygodniu i 6 miesiącu.
Średnia wieku badanych 68 lat, mężczyźni stanowili 63% badanych. EF wyjściowa 0.46, nadciśnienie tętnicze u 60% chorych, choroba wieńcowa 34% chorych, cukrzyca 20% chorych, przewlekła choroba obturacyjna płucna 21% chorych. Liczba chorych przyjmujących podobne leki porównywalna w grupach.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: Przed implantacją stymulatora dystans pokonany w teście korytarzowym był porównywalny w grupach 260.3±110.9 m w grupie implantacji stymulatora jednobiegunowego i 265.9±111.3 m w grupie implantacji stymulatora dwubiegunowego p=0.73. Po 6 miesiącach dystans ten w grupach wynosił 321.5±107.4 vs 348.8±122.4 m p=0.11. Różnica pomiedzy dystansem wyjściowym, a po 6 miesiącach w grupie implantacji stymulatora jednokomorowego wyniosła 61.2±90 m i 82.9±94.7 m w grupie implantacji stymulatora dwukomorowego p=0.04. Zwiększenie dystansu w teście korytarzowym obserwowano głównie w grupie z EF≤45% i w klasie NYHA II/III.
Drugorzędowy punkt końcowy: Nie wykazano różnic w ocenie jakości życia pomiędzy grupami. Frakcja wyrzutowa wyjściowa była porównywalna w grupach i wynosiła 0.46±0.16. Po 6 miesiącach była na tym samym poziome w grupie z implantacja stymulatora dwubiegunowego (EF=0.46±0.13) i zmalała EF=0.41±0.13 w grupie z stymulatorem jednobiegunowym p=0.03.
Wnioski
U chorych u których wykonano ablację łącza av z powodu AF, implantacja stymulatora dwukomorowego związana jest z wzrostem tolerancji wysiłku w teście 6-minutowego chodu i nie pogorszeniem frakcji wyrzutowej LV w porównaniu do stymulacji jednokomorowej. Najlepszy efekt osiągnięto u chorych z gorsza funkcja skurczową LV lub objawami niewydolności serca.
Doshi RN, Daoud EG, Fellows C, Turk K, Duran A, Hamdan MH, Pires LA; PAVE Study Group. Left ventricular-based cardiac stimulation post AV nodal ablation evaluation (the PAVE study). J Cardiovasc Electrophysiol. 2005 Nov, 16(11), 1160-1165. [PMID]: 16302897.
drukuj
