Grupę badana stanowiło 619 chorych między 18. a 80. rokiem życia z bólem w klatce piersiowej trwającym > 20 min, z uniesieniem odcinka ST > 1 mm w 2 sąsiadujących odprowadzeniach EKG lub nowym LBBB. Do badania włączano chorych, u których zawał dokonywał się w obszarze unaczynienia natywnej tętnicy wieńcowej, przy założeniu uzyskania reperfuzji do 6 godzin od początku objawów chorobowych.

Randomizacja do grupy stentu pokrytego paklitakselem (TAXUS) (n = 309 chorych) lub stentu metalowego (EXPRESS 2) (n = 310 chorych). Chorzy przed zabiegiem otrzymywali 100 mg ASA i 300 mg klopidogrelu w dawce nasycającej. W czasie zabiegu podawano niefrakcjonowaną heparynę lub enoksaparynę. Użycie antagonistów receptora GP IIb/IIIa (abciksimabu lub tirofibanu) pozostawione zostało do decyzji operatora. Po zabiegu stosowano 100 mg ASA dziennie i 75 mg klopidogrel > 6 mies. (średnio 9 mies.). Badania kontrolne odbywały się po 6, 12 i 24 mies. Nie wykonywano kontrolnego badania angiograficznego.

Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy: MACE (major adverse cardiac event), zgon, zawał, ponowna rewaskularyzacja zmiany naczyniowej z powodu niedokrwienia (target lesion revascularization, TLR).

Średni wiek chorych wyniósł 61 lat, mężczyźni stanowili 75% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 31% chorych, przebyty zawał u 5%, przebyte PCI u 68%, cukrzycę u 11%, hiperlipidemię u 25%. Palacze – 51% badanych.

Średni czas od początku dolegliwości bólowych do rozprężenia balonu – 3,1 godz. Choroba jednonaczyniowa – 55% chorych. Średnia długość stenów – 19 mm i średnica światła – naczynia 3,2 mm.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił u mniejszego odsetka chorych w grupie z implantowanym PES, ale różnica pomiędzy grupami nie osiągnęła istotności statystycznej – 27 (8,8%) vs 39 (12,6%) chorych z grupy BMS (HR 0,69; 95% CI 0,43-1,10; p = 0,12). W analizie wieloczynnikowej wykazano trend w kierunku zmniejszenia ryzyka zgonu w grupie z implantowanym PES, ale nie uzyskano istotności statystycznej (RR 0,63; 95% CI 0,37-1,07; p = 0,09). Zgon lub zawał serca stwierdzono u 17 chorych (5,5%) z grupy PES i u 22 chorych (7,2%) z grupy BMS (p = 0,40). Ponowna rewaskularyzacja u 16 chorych (5,3%) vs 22 chorych (7,2%) (p = 0,23). Zakrzepica w stencie wystąpiła u 3 chorych w każdej z grup.

Chociaż użycie stentu pokrytego paklitakselem u chorych z zawałem mięśnia sercowego spowodowało 4-procentową bezwzględną redukcję liczby niepożądanych zdarzeń końcowych w obserwacji rocznej w porównaniu ze stentem metalowym, różnica ta nie była istotna statystycznie.