Grupę badaną stanowiło 281 chorych kierowanych do pierwszego zabiegu pomostowania tętnic wieńcowych. Stabilizacji pola operacyjnego dokonano za pomocą stabilizatora OCTOPUS.

Randomizacja chorych do grupy leczonej bez użycia krążenia pozaustrojowego (n = 142) lub do grupy z użyciem krążenia pozaustrojowego (n = 139). U wszystkich chorych dokonano oceny neuropsychologicznej za pomocą 10 testów. Ocena neuropsychologiczna przeprowadzana była przez psychologów, których nie informowano o typie zabiegu operacyjnego. Jako pogorszenie przyjęto obniżenie wyników o co najmniej 20% w co najmniej 20% zmiennych w testach kwestionariuszowych. Ocenę kliniczną przeprowadzono na podstawie skali wg CCS lub Braunwalda, a ocenę jakości życia z użyciem kwestionariuszy EuroQol i SF-36.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: ocena funkcji poznawczych po 5 latach od zabiegu.
Drugorzędowy punkt końcowy: złożony, zgon, zawał, reinterwencja, ocena kliniczna dusznicy bolesnej i ocena jakości życia.

Choroba jednonaczyniowa występowała u 26% chorych, dwunaczyniowa u 50% i trzynaczyniowa u 24%. Średnia liczba pomostów w grupie bez krążenia pozaustrojowego wynosiła 2,6, a w grupie z krążeniem pozaustrojowym 2,4. Po 5 latach dane uzyskano od 123 chorych z grupy bez krążenia pozaustrojowego i od 117 chorych z grupy z użyciem krążenia pozaustrojowego.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: pogorszenie funkcji poznawczych rozpoznano u 62/123 badanych (50,4%) w grupie chorych, u których nie używano krążenia pozaustrojowego, i u 59/117 badanych (50,4%) w grupie chorych, u których zastosowano krążenie pozaustrojowe. Całkowita różnica pomiędzy grupami wyniosła 0% (95% CI –12,7–12,6%; p > 0,99). W analizie jednoczynnikowej wykazano, że pogorszenie funkcji poznawczych wiązało się ze starszym wiekiem, niższym poziomem edukacji, przebytym udarem lub przemijającym niedokrwieniem mózgu (transient ischemic attacks, TIA) przed zabiegiem (p < 0,01 dla wszystkich). W analizie wieloczynnikowej niezależnymi czynnikami był tylko starszy wiek i niższy poziom edukacji (p < 0,01).
Drugorzędowy punkt końcowy: w ciągu 5 lat jedna ze składowych punktu końcowego wystąpiła u 30/142 chorych (21,1%) w grupie, w której nie zastosowano krążenia pozaustrojowego, i u 25/139 chorych (18,0%) w grupie, w której użyto krążenia pozaustrojowego, całkowita różnica pomiędzy grupami wyniosła 3,1% (95% CI –6,1–12,4%; p = 0,55). Nawrót dusznicy obserwowano u 23 (17,7%) vs 16 chorych (12,3%) odpowiednio w grupach, z całkowitą różnicą 5,4% (95% CI –3,3–14,0%; p = 0,23). Nie obserwowano różnic pomiędzy grupami chorych w ocenie jakości życia, jedynie chorzy, którzy przebyli operację z użyciem krążenia pozaustrojowego, czuli się lepiej niż chorzy operowani bez zastosowania krążenia pozaustrojowego (całkowita różnica –20 (95% CI –20 do –1), co wykazano w testach oceniających zdrowie fizyczne.