Zaburzenia oddechowe w czasie snu stwierdza się u ok. 24% mężczyzn i 9% kobiet w wieku 30–60 lat. Obturacyjny bezdech senny (obstructive sleep apnea, OSA) wiąże się ze wzrostem ryzyka chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej o 70%. Nie wiadomo, czy leczenie OSA u chorych kierowanych do zabiegów rewaskularyzacji przezskórnej (percutaneous coronary intervention, PCI) wiąże się z lepszymi wynikami klinicznymi.

 

Cel badania
Ocena chorych leczonych z powodu OSA, kierowanych do zabiegów PCI.

Grupę badaną stanowiło 371 chorych z umiarkowanymi zaburzeniami oddychania w czasie snu z indeksem bezdechu – spłyconego oddechu (apnea-hypopnea index, AHI) ≥ 15 w badaniu polisomnograficznym, kierowanych do zabiegu PCI.

Dane kliniczne analizowano osobno dla grupy chorych, u których leczono OSA (n = 175), i dla grupy, w której nie podjęto terapii OSA (n = 196). Leczenie OSA polegało głownie na stosowaniu aparatu ze stałym dodatnim ciśnieniem (continuous positive airway pressure, CPAP) przez co najmniej 3 mies., ponieważ tylko u 3 chorych wykonano zabieg uwulopalatofaryngoplastyki. Po PCI chorych oceniano po 6 i 12 mies., a następnie corocznie do zakończenia obserwacji. Średni okres obserwacji wynosił 3 lata.

Punkt końcowy: zgony sercowe, zgony, poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe (major adverse cardiac events, MACE) i zdarzenia sercowo-naczyniowo-mózgowe (major adverse cardiac and cerebrovascular events, MACCE).

Średni wiek chorych wynosił 64 lata, mężczyźni stanowili 88% badanych. Przebyty zawał stwierdzono u 29%, przebyte PCI u 29%, przebyte CABG u 22%, EF > 40% u 57% chorych. Palacze – 13% badanych. Średni BMI – 35,4 kg/m² w grupie chorych leczonych i 33,0 kg/m² w grupie osób nieleczonych z powodu OSA (p < 0,001). Średni wskaźnik AHI wynosił 50,0 w grupie leczonej i 33,0 w grupie nieleczonej (p = 0,013). Ostry zespół wieńcowy rozpoznano u 70% chorych, a zawał serca u 17% chorych.

Nie było różnic pomiędzy grupami w liczbie stentowanych naczyń, użytych stentów i zabiegów zakończonych uzyskaniem przepływu TIMI 3. Liczba niepożądanych zdarzeń w czasie leczenia szpitalnego była podobna w grupach.

Punkt końcowy: w grupie leczonej po 5 latach obserwacji zmarło istotnie statystycznie mniej chorych – 3 vs 10% chorych w grupie nieleczonej (p = 0,027). Oceniając liczbę wszystkich zgonów, obserwowano trend w kierunku lepszych wyników w grupie, w której leczono OSA. Po 5 latach zmarło łącznie 11% chorych w grupie leczonej w porównaniu z 17% w grupie nieleczonej (p = 0,058). Natomiast odsetek chorych, u których stwierdzono MACE (zgon, zawał, ciężką dusznicę, rewaskularyzację inwazyjną lub chirurgiczną) był porównywalny w grupach po 5 latach obserwacji – 57 vs 59% chorych (p = 0,91). Podobnie odsetek chorych z MACCE (dodatkowo udar) był podobny w grupach – 57 vs 61% chorych (p = 0,96).

W analizie podgrup badania, w grupie chorych z ciężkim OSA (AHI > 30) obserwowano istotną statystycznie redukcję zgonów z przyczyn sercowych w grupie leczonej (n = 131) w porównaniu z grupą chorych nieleczonych (n = 127) (3 vs 9% chorych; p = 0,045), nie zanotowano różnic w liczbie zgonów z jakiejkolwiek przyczyny i MACE lub MACCE. W podgrupie z umiarkowanym nasileniem OSA (AHI 15–30) nie obserwowano różnic pomiędzy grupą leczoną (n = 44) a nieleczoną (n = 69) w punktach końcowych badania.

 

Leczenie chorych z obturacyjnym bezdechem sennym kierowanych do zabiegu rewaskularyzacji naczyń wieńcowych wiąże się ze zmniejszeniem liczby zgonów sercowych bez wpływu na liczbę wszystkich niepożądanych zdarzeń sercowo-naczyniowych.