Wczesne leczenie reperfuzyjne poprawia parametry zmienności rytmu serca (heart rate variability, HRV), oraz zmniejsza liczbę wykrywanych późnych potencjałów co wskazuje, że wczesna rewaskularyzacja wiąże się ze spadkiem skłonności do komorowych zaburzeń rytmu. Niestety ponad jedna-trzecia chorych nie ma włączonej wczesnego postępowania reperfuzyjnego z różnych przyczyn. Późne otwarcie tętnicy odpowiedzialnej za zawał zakłada poprawę wyników leczenia pomimo, że nie zakłada się ochrony mięśnia sercowego w tym okresie czasowym. Wśród mechanizmów prowadzących do poprawy wymienia się stabilizację substratu elektrofizjologicznego i zapobieganie groźnym komorowym zaburzeniom rytmu. W badaniu OAT oceniano hipotezę, że stentowanie zamkniętej tętnicy odpowiedzialnej za zawał od 3 do 28 dnia po zawale serca z optymalnym leczeniem farmakologicznym zmniejszy liczbę poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu z samym leczeniem farmakologicznym.

 

Ocena zmian parametrów HRV, zmienności załamka T (T-wave variability, TWV) i późnych potencjałów po roku od zawału serca w grupie chorych u których stentowano zamknięte naczynie odpowiedzialne za zawał i leczonych farmakologicznie, oraz w grupie chorych leczonych tylko farmakologicznie.

Grupę badaną stanowiło 300 chorych pomiędzy 3. a 28. dniem po zawale serca, z obrazem angiograficznym niedrożności tętnicy odpowiedzialnej za zawał lub z zachowanym jedynie śladowym przepływem, określanym jako TIMI 0-1 i spełniający dodatkowo jedno z kryteriów podwyższonego angiograficznego ryzyka definiowanego jako istotne obniżenie frakcji wyrzutowej (EF) < 50% lub zamknięcie głównego naczynia nasierdziowego w odcinku proksymalnym. Dodatkowo chorzy z rytmem zatokowym i czasem trwania zespołów komorowych < 120 ms.

Randomizacja do grupy kierowanej do przezskórnego zabiegu na naczyniach wieńcowych (percutaneous coronary intervention, PCI) z implantacją stentu (n = 149 chorych) lub do grupy leczonej farmakologicznie (n = 151 chorych). U chorych uczestniczących w badaniu wykonywano 10 min. monitorowanie holterowskie przed randomizacją , po 30 dniach i po roku. W analizie HRV oceniano wykładnik α1 analizy fraktalnej (fractal saling exponent), gdyż ma największą wartość prognostyczną w porównaniu z innymi parametrami HRV u chorych po przebytym zawale serca, podobnie jak ocena zmian czasu trwania zespołu QRS uśrednionego elektrokardiogramu. Natomiast TWV jest ważnym testem prognostycznym w grupie chorych wysokiego ryzyka z chorobą wieńcową.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany wykładnika α1 w ciągu roku.

Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany czasu trwania zespołu QRS uśrednionego elektrokardiogramu i TWV.

Średni wiek chorych wyniósł 57,5 lat, mężczyźni stanowili 79% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 58% chorych, dusznicę bolesną u 19%, przebyty zawał u 7%, przebyte PCI u 5%, niewydolność serca u 3%, cukrzycę u 21%, incydenty mózgowe u 3%, chorobę naczyń obwodowych u 4%. Palacze – 40% badanych. Średnia wartość EF – 47,8%.  Choroba wielonaczyniowa u 23% badanych. Liczba i rodzaj stosowanych leków w ciągu roku podobna w obu grupach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: nie obserwowano różnicy istotnej statystycznie pomiędzy grupami w zmianie wykładnika α1 w ciągu roku. Różnica pomiędzy grupą w której wykonano PCI a grupa leczona tylko farmakologicznie wyniosła 0,04 (95% CI od -0,12 do 0,04). W analizie wieloczynnikowej zmiany wykładnika α1 również pozostały nieistotne (p = 0,31).

Drugorzędowy punkt końcowy: również zmiana czasu trwania zespołu QRS uśrednionego elektrokardiogramu i TWV były porównywalne pomiędzy grupami po roku obserwacji. Średnia różnica pomiędzy grupami dla czasu trwania zespołu QRS uśrednionego elektrokardiogramu wyniosła 2,2 ms (95% CI 0d -1,4 do 5,9), a dla TWV 3,0 µV (95% CI od -4,8 do 10,7). W analizie wieloczynnikowej różnica pomiędzy grupami była nieistotna statystycznie. Natomiast w grupie leczonej farmakologicznie obserwowano istotną statycznie zmianę w czasie trwania zespołu QRS uśrednionego elektrokardiogramu w porównaniu do wartości wyjściowej (z 110,6 do 114,3 ms, p = 0,01), a grupie w której stentowano zmianę w naczyniu odpowiedzialnym za zawał obniżenie wartości TWV (z 44,0 do 37,7 µV, p = 0,01).

 

Stentowanie zamkniętej tętnicy odpowiedzialnej za zawał po przebytym zawale serca w porównaniu z leczeniem farmakologicznym nie wpływa na zmianę wartości parametrów HRV, późnych potencjałów czy TWV w ciągu roku po przebytym zawale. Dane te potwierdzają brak korzyści klinicznych, z stentowania zamkniętego naczynia odpowiedzialnego za zawał co wykazano w badaniu głównym OAT, w którym nie obserwowano również zmniejszenia liczby nagłych zgonów.