Badania eksperymentalne i obserwacje kliniczne dały podstawy do podawania mieszanki glukoza-insulina-potas (glucose-insulin-potassium, GIK) w terapii wspomagającej zawał serca z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI). Wyniki dużego badania CREATE-ECLA wskazują na neutralny wpływ GIK na 30-dniową śmiertelność wśród chorych ze STEMI. W badaniu OASIS 6 oceniano również wpływ GIK na wyniki kliniczne w obserwacji 6-miesięcznej. Z badań klinicznych wiadomo, że podanie GIK wiąże się z korzystnymi wynikami w obserwacji krótkotrwałej (≤ 3 dni), bez wpływu na wyniki w okresie późniejszym (4–30 dni). Hipoteza ta nie była weryfikowana w badaniach z randomizacją.

Wpływ GIK na wyniki kliniczne u chorych ze STEMI w badaniu OASIS 6 i CREATE-ECLA. Ocena GIK we wczesnym okresie pozawałowym z wyjaśnieniem znaczenia hiperglikemii, hiperkaliemii i przewodnienia wynikającego z podawania GIK.

Grupę badaną stanowiło 22 943 chorych ze STEMI. W badaniu OASIS 6, podobnie jak w badaniu CREATE-ECLA, do badania kwalifikowano chorych z uniesieniem ST lub nowo powstałym blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (left bundle branch block, LBBB) w zapisie EKG, z objawami klinicznymi trwającymi do 12 godz. od ich pojawienia się. Chorzy byli kierowani do leczenia trombolitycznego lub za pomocą przezskórnej interwencji wieńcowej (percutaneous coronary intervention, PCI).

Randomizacja chorych do grupy otrzymującej GIK (n = 11 462) lub do grupy kontrolnej (n = 11 481). W badaniu OASIS 6 do grupy otrzymującej GIK lub placebo randomizowano 2748 chorych (po 1374 chorych do każdej z grup), w badaniu CREATE-ECLA – 20 201 chorych (10 088 chorych do grupy otrzymującej GIK, 10 107 chorych do grupy placebo). Na GIK składała się glukoza o stężeniu 25%, 50 U/l insuliny i 80 mEq/l potasu. Po przyjęciu do szpitala mieszankę podawano z prędkością 1,5 ml/kg m.c./godz. przez 24 godz. Stężenie glukozy i potasu monitorowano po 6 i 24 godz po randomizacji.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: śmiertelność w ciągu 30-dniowej obserwacji.

Drugorzędowy punkt końcowy: niewydolność serca, punkt złożony, zgon i niewydolność serca w obserwacji 30-dniowej.

Średni wiek chorych wynosił 62 lata w badaniu OASIS 6 i 58,5 lat w badaniu CREATE-ECLA, mężczyźni stanowili 87,5% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 56% chorych w badaniu OASIS 6 i 37% w badaniu CREATE-ECLA, niewydolność serca u 13,5 i u 1,5%, cukrzycę u 14,5 i u 17,5% odpowiednio w grupach. SBP – 134/81 mm Hg w badaniu OASIS 6 i 129/82 mm Hg w badaniu CREATE-ECLA. Leczenie fibrynolityczne wdrożono u 42% chorych w badaniu OASIS 6 i u 74% w badaniu CREATE-ECLA. PCI przeprowadzono odpowiednio w grupach u 32 vs 9% chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w obserwacji 30-dniowej nie stwierdzono różnic w liczbie zgonów pomiędzy grupami. W grupie otrzymującej GIK zmarło 1108 chorych (9,7%), a w grupie placebo 1068 chorych (9,3%) (p = 0,33). W okresie od randomizacji do 3 dni zmarło więcej chorych w grupie otrzymującej GIK – 712 chorych (6,2%) w porównaniu z 632 chorymi (5,5%) w grupie kontrolnej (HR 1,13; 95% CI 1,02–1,26; p = 0,03). Od 4. do 30. dnia zmarła porównywalna liczba chorych – 396 chorych (3,7%) w grupie otrzymującej GIK i 436 chorych (4,0%) w grupie kontrolnej (p = 0,2).

Drugorzędowy punkt końcowy: niewydolność serca (p = 0,82), jak również punkt złożony zgon i niewydolność serca (p > 0,99) wystąpiły z podobną częstością w grupach. W okresie od randomizacji do 3 dni niewydolność serca częściej rozpoznano u chorych w grupie otrzymującej GIK – u 1233 (12,9%) w porównaniu z 1153 (12,0%) chorymi w grupie kontrolnej, ale różnica nie była istotna statystycznie (p = 0,07). Od 4. do 30. dnia niewydolność serca rozpoznano u porównywalnej liczby chorych – u 197 (2,4%) w grupie otrzymującej GIK i u 255 (3,1%) w grupie kontrolnej (p = 0,10). Punkt złożony zgon i niewydolność serca istotnie statystycznie częściej stwierdzano u chorych, którym podawano GIK w okresie od randomizacji do 3 dni – u 1509 chorych w porównaniu z 1153 chorymi w grupie placebo (HR 1,09; 95% CI 1,02–1,18; p = 0,02). Od 4. do 30. dnia punkt złożony częściej obserwowano w grupie placebo – 197 vs 255 chorych (HR 0,78; 95% CI 0,70–0,93; p = 0,004).

Średnie stężenie glukozy było porównywalne w grupach na początku badania i wynosiło 162 mg/dl. W grupie otrzymującej GIK stężenie glukozy było większe zarówno po 6 (186 vs 148 mg/dl), jak i po 24 godz. obserwacji (153 vs 135 mg/dl). Podobne różnice obserwowano w stężeniu potasu i gospodarce wodnej. Wyjściowo stężenie potasu było porównywalne w grupach, wynosząc 4,0 mEq/l, natomiast zarówno po 6 godz. (4,2 vs 4,1 mEq/l), jak i 24 godz. (4,4 vs 4,0 mEq/l) było wyższe w grupie otrzymującej GIK. Średnio podawano 3000 ml GIK, średnia objętość wydalonego moczu wynosiła 1850 ml, a zatrzymanego płynu 950 ml. W grupie kontrolnej średnia podaż płynów wynosiła 1700 ml, średnia objętość oddanego moczu – 1300 ml, a zatrzymanego płynu 400 ml.