Wyniki prospektywnych badań wskazują na istnienie relacji pomiędzy wysokim poziomem homocysteiny a ryzykiem zachorowania na chorobę wieńcową i udar mózgu. Zastosowanie kwasu foliowego oraz witamin B₆ i B₁₂ może prowadzić do obniżenia poziomu homocysteiny, a obserwacje dotyczące niższego ryzyka choroby wieńcowej u osób z wysokimi poziomami tych witamin są podstawą do obowiązkowej suplementacji pożywienia w niektórych krajach (np. w USA). Przeprowadzone dotychczas badania randomizacją nie potwierdziły opublikowanych korzystnych wyników obserwacji i nie wykazały wpływu suplementacji na częstość zgonów, udarów i zawałów.

 

Cel badania
Ocena efektywności suplementacji witamin B₆, B₁₂ oraz kwasu foliowego i u chorych po zawale serca.

Randomizacja do grupy otrzymującej 0,8 mg kwasu foliowego, 0,4 mg witaminy B₁₂ i 40 mg witaminy B₆ dziennie (n = 937 chorych), do grupy otrzymującej 0,8 mg kwasu foliowego i 0,4 mg witaminy B₁₂ dziennie (n = 935 chorych), do grupy otrzymującej tylko 40 mg witaminy B₆ dziennie (n = 934 chorych) lub do grupy kontrolnej przyjmującej placebo (n = 943 chorych). Kontrolne wizyty przeprowadzono w 2 mies. badania oraz po upływie 2 lat do 3,5 roku. Dodatkowe informacje o przebiegu choroby oraz ewentualnych powikłaniach uzyskiwano na podstawie kwestionariuszy wypełnianych przez chorych co 6 mies. Badania laboratoryjne wykonywano po włączeniu do badania, po 2 mies. i pod koniec badania. Oznaczano stężenie homocysteiny, kwasu foliowego i kobalaminy.
Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy: zawał, udar, nagły zgon związany z chorobą wieńcową.

Drugorzędowe punkty końcowe: zawał, niestabilna dusznica wymagająca leczenia szpitalnego, rewaskularyzacja wieńcowa, udar, zgon. Bezpieczeństwo leczenia oceniano w oparciu o dane dotyczące nowych zachorowań na chorobę nowotworową.

Średni wiek grupy wyniósł 63 lata, mężczyźni stanowili 76% badanych.. Przebyty zawał stwierdzono u 17% chorych, dusznicę bolesną u 26%, udar u 4%, cukrzycę u 10%. Palacze – 47%. Średnia wartość BMI – 26,4 kg/m². Stężenie homocysteiny porównywalne wyjściowo 13,2 µmol/l. W grupie leczonej kwasem foliowym oraz witaminą B₁₂ poziom homocysteiny uległ obniżeniu o 27%.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: nie odnotowano istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami w częstości występowania pierwszorzędowego punktu końcowego, który wystąpił u 201 chorych z grupy leczonej kompleksowo, u 168 chorych z grupy leczonej kwasem foliowym i witaminą B₁₂, u 175 chorych leczonych witaminą B₆ i u 172 chorych z grupy kontrolnej (RR 1,08; 95% CI 0,93-1,25; p = 0,31) w porównaniu grupy leczonej kwasem foliowym i witaminą B₁₂ z grupą nieleczoną kwasem foliowym i witaminą B₁₂ (RR 1,14; 95% CI 0,98-1,32; p = 0,09) w porównaniu grupy leczonej witaminą B₆ z grupą nieleczoną tą witaminą, (RR 1,22; 95% CI 1,00-1,50; p = 0,05) w porównaniu grupy leczonej kompleksowo z grupą placebo.

Zawał u 73 chorych/rok w grupie leczonej kompleksowo, 57,5 chorych/rok w grupie leczonej kwasem foliowym i witaminą B₁₂, 64 chorych/rok w grupie leczonej witaminą B₆ i 59 chorych/rok w grupie kontrolnej. Udar wystąpił odpowiednio w grupach 7,7 chorych/rok, 10,2 chorych/rok, 8,1 chorych/rok oraz 9,7 chorych/rok.

Ryzyko wystąpienia złożonego punktu końcowego dla chorych z grupy leczonej kompleksowo do 3 pozostałych grup wyniosło (HR 1,20; 95% CI 1,00-1,41), p = 0,03.

Drugorzędowy punkt końcowy: ryzyko zawału zakończonego lub niezakończonego zgonem wzrosło w grupie leczonej witaminą B₆ w porównaniu z grupą nieleczoną tą witaminą o 17% (RR 1,17; 95% CI 1,00-1,37; p = 0,05), a ryzyko zawału niezakończonego zgonem w grupie leczonej kompleksowo w porównaniu z grupą placebo o 30% (RR 1,30; 95% CI 1,00-1,68; p = 0,05).

Wzrost ryzyka wystąpienia punktu końcowego obserwowano w grupie z wysokim wyjściowym stężeniem homocysteiny (> 13 µmol/l) oraz w grupie otrzymującej leczenie skojarzone i u chorych z zawałem bez uniesienia odcinka ST otrzymujących kwas foliowy i witaminę B₁₂.