W ciągu 48 godzin od początku zawału u chorych stabilnych hemodynamicznie lub chorzy po zawale mięśnia sercowego, wykonywano PCI. Chorzy byli randomizowani do 3 grup, do grupy otrzymujących komórki macierzyste n1=10, grupy leczonej G-CSF n2=10 i grupy kontrolnej n3=8. U chorych wykonywano SPECT. Grupa n1 i n2 przez okres 4 dni otrzymywała G-CSF w dawce 10ug/kb mc. Po tym okresie chorym wykonywano PCI z założeniem stentu w t dozawałowej. U chorych z grupy n1 wykonywano aferezę z oddzieleniem komórek macierzystych. Zawiesinę tych komórek podawano bezpośrednio po badaniu PCI dowieńcowo.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: MACE [zgon, zawał, rewaskularyzacja, hospitalizacja z powodu nasilenia niedokrwienia, niewydolność serca]. Stan kliniczny; ból zależny od G-CSF, duszność, ból w klp. Ocena EF w badaniu SPECT.

Drugorzędowy punkt końcowy: ocena perfuzji m. sercowego, test wysiłkowy [bieżnia], MACE.

Badania ukończono w grupie n1=7, n2=3 i n3=1 chorych.

Czas trwania testu wysiłkowego wydłużył się z 450±178s vs 578±168s p=0.004, ubytek perfuzji z 11.6%±9.6 vs 5.3%±5.0 p=0.02 i z EF 48.7%±8.3 vs 55.1±7.4 p=0.005 w grupie leczonej podawaniem komórek macierzystych. W grupie otrzymującej G-CSF niespodziewanie wzrósł odsetek chorych z restenozą w stencie dlatego przerwano nabór do tej grupy chorych.

 

Leczenie podawaniem dowieńcowym komórek macierzystych szpiku i stymulacja G-CSF poprawia funkcję m. sercowego. Duża restenoza w stencie dlatego dalsze badania wymagają wnikliwego nadzoru.